De gezellige staking

Het paard keek hem met éen oog berustend aan en legde den kop weer neer.

De voerman trok aan het tuig, klapte met de zweep, vloekte, maar het paard verroerde zich niet.

Een wagenbestuurder van de tram die zich door het ongeval zag opgehouden, kwam er op af. Het was er een met een grijzend baardje, een van de oude garde die jarenlang een knol moest hebben bestuurd in dienst van de vroegere omnibusmaatschappij.

—    Sta op jonge — kom beisie — ’t is veil te koud om

op die sneu te ligge. Hij streelde het dier achter de ooren, kittelde het in de linkerzij en trok dan aan het tuig. Kom dan basie — kom dan____éin — twéi — hoepla!

Het paard telde niet mee en gaf teekenen van onverschilligheid door de ooren in rust te leggen.

—    Laat mij d’reis bij mannen, drong Jozeph naderbij. Geef eens je voetekleedje — maar gauw.

—    Zeg 'reis meheir fen de diere-beskerming — kom-mandeir je hond en blaf zelf — grauwde de voerman. Dan gaf hij het gevraagde.

Jozeph schoof het onder de voorpooten van het dier.

—    Opzij, allemaal!

—    Nou zal je het hebbe — spotte de voerman.

—    Opzij! Het volk week voor zijn dringende stem op zij.

—    Hu-u-op! schreeuwde hij — en gaf met de vlakke hand het paard een klap in de zijde. Hij week fluks terug; tegelijk sprong het dier overeind.

—    Zeg ’s kwoaje oap, schold de voerman die ijlings op den bok klom — bin jai d’r eintje fen de diere-beskerming? Mot je main poard mishandele! As je godverdikme een keirel was.... Hij trok aan de leidsels en reed door, steeds schreeuwende tot Jozeph die hem vriendelijk toewuifde. 39