De gezellige staking

fatjes onder de jonge stakers en ten laatste de nachtploeg. Deze was van bezigheden overdag vrijgesteld.

Het was bitter koud. Het had opgehouden met sneeuwen en een scherpe oostenwind streek langs de gevallen sneeuw en maakte haar hard en glibberig als ijs. Hij snerpte langs de grachten en deed het watervlak nerveus trillen.

Voor een loodgieterswerkplaats op de Nieuwe Begijnengracht liepen Jozeph Ranschoen en Hein Smikkel heen en weer; zij hielden wacht bij dien winkel omdat het personeel verdacht werd, te werken. Jozephs eigen verkiezing was het geweest, met Smikkel samen op post te staan. Eerstens vertrouwde hij den christelijk-doenden man niet erg en verdacht hij hem van connectie te willen zoeken met zijn patroon. Tweedens — wist hij dat de meerderheid der stakers Smikkel niet goed gezind was en voorzag hij dat, als dezen een andere makker zou worden toegevoegd, een conflict niet zou uitblijven.

—    Ik zal jouw God danken als we worden afgelost Hein, mopperde hij. Ze liepen al van negen uur af heen en weer.

Smikkel lachte een flauwen grijns, die om zijn dunne lippen kroop.

—    Jai en god-danke____

—    Nou — neem het maar niet zoo vinnig op. Ik verrek van de kou en ik snak naar een kop warmen troost.

—    Hoe loat hai jai het?

—    Kwart voor twaalf, dat ’s nog een kwartier.

—    ’t Is me het wachie wel höur — drie lange uren oan ein stuk. Ik spaiker al soulief laie — in die kou. Ik kan niet anders zegge — jelie stoaking zet warm in, hour.

—    Onze staking — bedoel je toch zeker.

De gezellige staking. 3.