De gezellige staking

was zij mede de oorzaak geweest dat honderde huizen door het dak en van uit de buizen, door overstrooming waren geteisterd geworden.

Van af den eersten dag verschafte de staking aan de stad een vroolijker en grootsteedscher aanzien. Waar in normale tijden wel eens een enkele loodgieter bedaard zijn weg ging, met zijn lederen tasch op den rug, een pijp in den mond en beide handen in de zakken gestoken, zag men nu clubjes en grootere troepen hunner in manchesterbroeken en dito vesten. Zij liepen zeer op hun gemak, of ze niet in het minst gehaast waren en hielden af en toe halt om een knap dienstmeisje te vragen of ze ook bijgeval „een mannetje kon gebruiken”. Ook bezochten zij alle bouwwerken en binnenvertimmeringen, en informeerden daar met groo-ten ernst of er ook „alstemet nog mafferts” aan den gang waren. Gewoonlijk wachtten zij het antwoord niet af doch zonden eenige jongens naar boven en naar binnen om het karwei terdege te doorzoeken.

Die clubjes en groepen waren onderafdeelingen van de groote inspectie-ploeg, die zich in verscheidene secties had verdeeld. Ander werk verrichtte weer de post-ploeg. Deze stond onder leiding van den postcommissaris of postcom-mandant en bespiedde de werkplaatsen waar nog gewerkt werd‘en volgde de onderkruipers of slapers, in den volksmond „mafferts” geheeten.

Een tien, vijftiental pootige jonge kerels, meest leden van worstel- en athletenclubs had zich geformeerd tot „de knokploeg” welke zich tot taak stelde werkwilligen en tegenstanders der staking door overreding tot andere inzichten te brengen, werkende patroons naar huis te geleiden en „verraders” een lichte bestraffing toe te dienen. Verder was er een fietsploeg, die hoofdzakelijk bestond uit de imitatie-32