De gezellige staking

—    Hij mag geen smoel ope doen----

—    D’r uit met ’m ....

Pang. De voorzitter stond overeind.

—    Mannen — hoe heb ik het nu met jullie. Zijn jelie kerels die je weet te gedragen — of zijn jelie kinderen en moet ik je zoet houden. Moet jelie iemand het spreken onmogelijk maken, omdat hij er willicht een andere meening op na houdt dan de meerderheid van de aanwezigen.

Het woord is nou aan Hein Smikkel.

De man met de knippende oogen en de ouderwetsche jas, die het straks voor Colijn had opgenomen tegen Smul, spuwde zijn tabakspruim in een rooden zakdoek en liep naar het podium.

—    Manne — ik bin gein reidenoar — en erg luid spreike kan ik niet.

—    Wat nou nog; we roepe je ommers niet. Duvel dan op! riep een stem van uit den versten hoek. Een vroolijk gelach bedankte de stem.

Smikkel deed of iemand hoestte en vervolgde dan:

—    Moar toch wil ’k een wourd segge — nou ’t kretieke ougeblik doar is.

Doar eife het-’r eintje geroepe — dat ik christelijk bin. Nou joa dat bin ik — en ik bin d’r dankboar four. Moar — al bin ik op m'n gelouf — doarom bin ik nog gein verroajer. Froag dat moar an m’n moats, met wie ik dag in dag uit werk.

—    Zeker an meneer Cerlijn, interrumpeerde een heethoofd.

—    W’rom werke jelui ons dan altijd teige.

—    Ik werk niet teige — dan zou ik teige m’n aige sain. Maor asse me sou’n hoast moake, dan werke we allemoal ons self teige. Asse me overhoast een stoaking uitroepe dan

15