De gezellige staking

jongeren wisten bij ondervinding dat met „voeren" die twee oudjes altijd waren te bewegen om te vertellen uit den ouden tijd.

—    Was ’t nou echt soo koud — in ’t joar neigentig Keis? begon een op vriendelijken toon.

—    Mot je je foar froage — die had toen iedere dag de brand.

—    Je bent bepoald in de war met je aige papoa, antwoordde de jongen deftig. Alle Jezus wat kon die suipe — he Frans!

—    Joa, beaamde deze die nooit Kees’ vader had gekend — altaid besoupe fan andermans cente — net as se soun.

—    ’t Heugt me nog — as de dag fan gister — begon ouwe Kees zonder overgang. Hij legde zijn pijp op een stoel, achter zich en staarde een wijle naar de roode kachel.

—    Wat was dat Kees?

—    Wa — mot je nou?

—    Je zou vertelle van ’t joar negentig.

—    Hou je snuit dan dicht — oapie. Dat is nou verschei-e

joare gelei je. As je thuis kwam, bibberde je fan de kou — d’er fiel gein stoake teige. En op stroat — ferrekte se____

Hij klopte zijn pijp uit.

Ik-sien-’m nog —'ouwe Jan Wainstrou — ’t was me moat. Hij hield wel fan een proppie —- moar die dag was-ie nuchter — se magge segge watte se wille____

We werkte toen bai ouwe boas Kielstroa — liep altaid mit sou’n kort endje paip in se bek — en een pomphoakie — altaid bai sich....

We moste lei-dekke — ouwe Jan en ik-sei-de-gek — wai twei-e an ’n blok kaste — op ’n hoek fan ’n stroat erreges. Koud — koud ....! Ik had twei broeke an — en twei jasse — en om me nek een dikke das — staif gebonde — en nog

109