De gezellige staking

Willem stommelde overeind, half wakker.

—    Noar jelui nest, krijschte hij — en d'r niet meer uit. Mot

je met je gejank je foar wakker moake____?

De jongens lachten. Willem dommelde weer in, waarop Jan verder ging, de wonderbare avonturen van dronken Toon te bezingen.

—    Doar hou je se nou soet mei, schimpte de Schele. Moar froag nou ’s een man of wat om een peleton smeirisse af te drouge of sou’n de Loever met s'n maffertssoutje te ver-suipe — dan binne de heire niet thuis.

Ouwe-Kees schudde z’n hoofd, in niet-begrijpen. Hij had dien dag maar één bittertje gehad en dat had-ie nog wel zelf betaald.

—    Hoe kan sou’n jong altaid sou moppig sain, bromde hij.

—    Als iai betoalt — kan ’t me niks ferdomme, gaf Frans-pruimtabak te verstaan. Af en toe was zijn gehoor een beetje in de war en dan herleidde hij elke vraag tot de kwestie die voor hem de groote was.

—    ’t Is goed — ik mot toch nog een dubbeltje van je hebbe.

—    Sie moar dat je ’t kraigt.

—    ’t Wordt guur buiten, Frans — zei Joop die plots naast hem opdook. Hij was pas binnengekomen.

—    ’t Is ouwe Keis s’n beurt.

— Moet je nog meer zuipen ? Je bent al half kachel, schreeuwde Joop vroolijk.

— Moar niet half sou kachel as jai — grauwde Frans.

Joop schoof ’n stoel bij.

— Laat hem maar brommen Kees, ’t is de jonkheid — wat jou.

Ouwe Kees glimlachte. Hij was van natuur geen brompot maar het ontzag onder het jonges-volk was erg achteruitgegaan in de laatste jaren, vond hij.

107