De gezellige staking

houten hamer, de mannen in de zaal wilde toespreken.

—    Kameraden!

—    Da’s tweimoal! grinnikte een jongen met rood hoar.

—    Kop dich — rouie!

—    Oufer een uur een douie, antwoordde de jongen.

—    Kameraden! riep de voorzitter voor de derde maal nu, onverstoord. Het was een lange, jonge man, niet ouder dan acht en twintig jaar. Maar zijn lichtende oogen zagen de vergaderde menigte klaar tegemoet en vastberadenheid strakte zijn gezicht tot hoogen ernst.

—    Kameraden!

Sssst — sssst.

’t Geroezemoes verstilde. De jonge man met de presentielijst stond op om de deur dicht te doen. Nog kwamen er

mannen en jongens binnen____Ze teekenden hun naam

en gingen stil de zaal in — op het gezicht van den voorzitter met opgeheven hamer.

—    Zitte — zitte goan!

De heen en weer drentelenden zochten een zitplaats. De zaal was vrijwel vol geworden en voor de nieuwkomenden kwamen stoelen te kort. Zij posteerden zich langs de muren.

—    Kameraden — ving de jonge man aan, wij zijn vandaag bijeen gekomen, om eindelijk een besluit te nemen.

Stemmen laaiden op, uit alle hoeken, uit alle rijen.

—    ’t Besluit kenne men al!

—    Nou gein gesoanik meir!

—    Zitte — zitte goan!

—    D’r binne al genogt proatjes verkocht!

—    Stoake!

Pang! De hamer viel met doffen slag.

—    Kameraden!

Vier maanden zijn nu reeds verstreken met het voeren

6