De gezellige staking

zich zelden in luidruchtigheid. De meest storende geluiden werden onwillekeurig voortgebracht en schenen meest alleenspraken, wijl zij die ze voortbrachten zediglijk het hoofd op de borst deden rusten. Verder bepaalden de gesprekken zich tot de vraag om een pruim tabak of een woord van dank, bij het teruggeven van het zakje. Een enkelen keer gebeurde het wel dat er een bij het vuur de stem luider verhief en toornige klanken deed hooren, doch dit gebeurde slechts na een of andere baldadigheid der spelende jeugd en die geluiden waren eerder verwenschingen dan gemoedelijke praatjes.

Ouwe Kees en Frans-pruimtabak hielden niet van overdadige warmte. Uitgezonderd een enkelen keer dat zij zich door de groote stadsploeg lieten verlokken mee uit te gaan, zaten zij geregeld dag aan dag aan het zelfde tafeltje over elkaar. Frans zat dan zijn tabak te eten, terwijl Kees de zijne door een kort steenen pijpje inzoog. Zoo zaten ze, onaantastbaar voor alle uitnoodigingen der fietsploeg om „als den drommel” mee te drossen of van de knokploeg om, „reis op uit te gaan," die of die af te drogen.

Dien middag stond, als gewoonlijk, de zaal vol rook. Op de bestuurstafel stonden kistjes sigaren en potten rooktabak, welwillend afgestaan door sympathiseerende sigarenmakers en waarvan gebruik werd gemaakt door jong en oud. Die te jong was voor een pijp, rookte een natte sigaar en die daarvan onpasselijk werd, maakte zich voor een kwartiertje uit de voeten. De enkelen die er per sé niet tegen konden of die er ongeschikt voor werden geoordeeld, bewogen zich toch in de omgeving der bona fide rookers, om aan den rook te wennen en dezelfde gewaarwordingen op te doen als die gelukkigen.

Schele-Ko lag met zijn bovenlichaam op een tafeltje in

103