De gezellige staking

—    Zouden we maar niet liever opstappen? Nee — nou dan moesten we maar bitteren.

Douwe keek verbaasd op.

—    Jij — jij bent toch ook afschaffer.

Joop lachte een kort schor lachje.

—    Trek je het niet aan — in staking weet je niet van afschaffen of onthouden. Daarvoor ontbeert men te veel. Trouwens, niet alleen in staking.... In Douwe’s oogen lag een niet-begrijpen.

—    Zeg Joop — jij doet wel eens raar — en je meent het toch niet kwaad.

Ik zou je wel eens wat willen vragen. Voel jij je nu wel gelukkig — in je.... in je huwelijk?

Hoezeer ook getraind voelde hij toch een pijnlijken steek bij die onverwachte vraag. Maar zijn gezicht bleef spottend lachen.

—    Je draait er om heen, Douwe — je wilt me op gang helpen — kom er maar vooruit.

—    Ik ? Hij kleurde weer en keek verlegen voor zich uit. De kelner trad op hen toe, dacht dat hij hem riep.

—    Roept u?

—    Eh-ja! Wat wou jij?

—    Bitter. Jij ook immers.

—    Nee...! Geef mij nog een kop koffie. Breng je twee croquetjes?

—    Ja mijnheer. Bitter, koffie, twee croquetjes. Direct!

Hij verwijderde zich met bedaard-vluggen tred.

—    Je was toch straks aardig geraakt, toen ik even gekscheerde.

Douwe zweeg even. Op zijn stil-goedig gezicht teekende zich de tweestrijd af die in hem rumoerde. Joop zag hem in stille verwachting aan.

96