Om de macht

Max dacht nu dat het een grapje van hem was, daar Brünsweich hem oolijk toeknikte. Dus zei hij, dat hij die raad volgen zou. Nog eenige minuten babbelde hij met hem en nam toen hartelijk afscheid. Gehaast liep hij naar zijn hotel, zeer nieuwsgierig naar het telegram van Mary.

In de vestibule kwam de portier hem ermee tegemoet.

„Gertrud vertrokken, brief volgt.

Mary.”

las hij.

Vertrokken? herhaalde hij in gedachten. Maar, dat woord begreep hij niet. Om wélke reden kon zij „vertrokken” zijn én, waarheen dan? Opeens werd het donker voor zijn oogen, alsof een wolk langs de zon trok. Hij knipte met de oogen; het bleef duister. Ongerust veegde hij met zijn zakdoek er langs, knipte herhaaldelijk. Nu trok de schaduw weer langzaam weg, hij kon weer helderder zien.

—    Hoe laat vertrekt een trein naar het Noorden, portier? vroeg hij met bevende stem.

—    Richting Berlijn? Acht uur, twee en dertig. Moet U de rekening hebben, mijnheer?

Acht, twee en dertig? Dien kon hij gemakkelijk halen. Hij had nog drie kwartier tijd en het station was een kwartier ver.

—    Ja, mijn rekening, alstublieft. Wilt U den knecht met tien minuten naar mijn kamer sturen, voor mijn koffer?

Er was niet veel in te pakken. Wat tijdschriften, een paar snuisterijen voor Gertrud, zijn scheerboel. Het liefst had hij alles zoo gelaten waar het was, om direct naar het station te gaan, naar Berlijn, naar Gertrud. Voortdurend herhaalden de woorden van Mary’s telegram zich in zijn brein.

Gertrud vertrokken, brief volgt, Mary. Maar daar kon immers niemand uit wijs worden. En als ze dan werkelijk „vertrokken” was, dan moest hij toch allereerst weten, waarheen.

Begreep Mary dat dan niet eens?

77