Om de macht

=■— Wie wenscht nog het woord te voeren over de resolutie, volgens de redactie van Bouwer? Niemand meer? Dan zullen we tot stemming overgaan.

Daarop werd de resolutie aangenomen, met acht tegen zes stemmen.

Toen Wieler uitgesproken was en hij, tot bekrachtiging van zijn korte, dringende aanbeveling, Bouwer de hand toestak, roffelden een oorver-doovend handgeklap en voetgestamp door de groote zaal van den Spoor -wegbond, in Utrecht. En bij het zien van die sterke mannen, hand in hand staand op het podium, verhieven allen zich van hun zetel en juichten, zongen. De Internationale schalde, als een massale hulde aan den leider Bouwer, door de zaal.

Van Berghem, bleek van ontroering en teleurstelling, stond niettemin op, als voorbeeld voor het geheele bestuur. Meteen blikte hij snel naar Mea, die terzijde haar plaats had, voor het steno-verslag.

Ze stond, zooals de honderden. En even als dezen, zong zij, zong zij Bouwer, den nieuwen, jongen, sterken leider toe. Maar, de begeestering in haar oogen, welke den jongen man aanstaarden, scheen niet te zijn opgewekt door het strijdlied der arbeiders, door hun internationale hymne. Nee, Van Berghem scheen het toe, als ontving zij dien gloed rechtstreeks van hem, uit hem, dóór hem. Bouwer zelf, de man in hem, niet de leider, was het, die haar, het dikwijls zoo schijn-koele meisje, deed schitteren, gloeien, verlangen. Hij, die hem zijn plaats had ontnomen, was het nu ook die haar, zijn Mea, begeesterde hem toe te zingen en haar handen verlangend naar hem uit strekken.

Mea. Ze keek naar Bouwer, zag blijkbaar niets en niemand dan hem. Voor hèm de gloed op haar wangen, de schittering in haar oogen, de liefde van haar wezen? Alles voor Bouwer en voor hem, niets?

Was hij dan tegelijk door haar en de arbeiders vergeten? Was hij dan nü reeds dood voor haar, zooals blijkbaar voor hen}

Mea.

Ze zag hem niet eens.

Op gereserveerde plaatsen zaten de leiders van de Partij, de voorzitters van de Kamer- en der voornaamste Raads-fracties. Geen van hen had geklapt, geen van hen zong. Rustig, als menschen die in hun leven reeds veel geestdrift hadden zien bedaren, wachtten ze het eind van het lied af.

Toen een nieuw couplet werd ingezet, haalde Sauerman, de hoofdredacteur van het Dagblad, verveeld de schouders op. Hij stak een sigaar op en presenteerde ook Breebaart, den dikken wethouder.

67