Om de macht

Wethouder op zijn stoel gezet, als ie dat meissie voor altijd broodeloos maakt, nadat ik een jaar of zes voor d’r krom heb gelege? Dan deugt ie niet, voor ons.

. . . overwegend dat de politieke Partij gedurende de laatste jaren het toevluchtsoord is geworden voor avonturiers uit alle kringen ...

Van Berghem werd gestoord door de telefoon. Geërgerd greep hij den hoorn.

—    Smeer ’m nou maar, fluisterde Bouwer. Ik loop van de week wel even bij den wethouder aan, misschien kan ie die dokteres overplaatsen naar een andere afdeeling. En als er wat anders op te vinden is, zal ik ook mijn best doen. Kan je dochter typen? Misschien weet ik dan wel wat. En nou, voort. Maak nou geen kapsies en laat ze allemaal zien dat je link bent. Ajuus!

—    Met Delft?.... Ja, hier Van Berghem. . . . Wat ineens zoo?.... Ohoho, dat is directe actie, dat kunnen we niet goedkeuren. . . . Nou, jullie kent je reglement toch wel.... Je had ons drie maal vier en twintig uur tevoren er van in kennis moeten stellen....

—    Wat is er in Delft gaande? vroeg Bouwer, die de deur achter Van Seventer dicht schoof.

—    Plotselinge staking aan de oliefabrieken. Ze vragen of ik kom spreken.

—    Nou, stap dan op. Actie gaat vóór alles. We spreken elkaar nog wel even, voor het congres.

—    Je hoort immers dat het een anti-reglementaire staking is, zei Van Berghem korzelig. Hij nam den hoorn weer voor den mond. Jullie moet onmiddellijk weer aan den gang en opnieuw de onderhandelingen aanknoopen! riep hij. Met een dag of drie, vier. . . .

—    Geen kwestie van! kreet Bouwer. Als ze ons roepen, moeten we er heen.

—    Ik heb geen uur meer vrij, zei Van Berghem scherp.

—    Dan ga ik er heen. Ik moet toch in Rotterdam zijn.

Met driftig gebaar nam hij den hoorn over.

......Hé daar, met Bouwer. Ik kom in den middag, reken maar

vast op me. Ik moet toch in de buurt zijn. Hou er den moed maar in.

De anderen murmelden instemmend. Van Berghem keek donker voor zich.

—    Ik heropen de vergadering, met een woord van orde tegen kameraad Bouwer, zei hij dan luid.

Deze schudde ongeduldig het hoofd.

—    Maak er toch geen roman van, zei hij. We houden immers geen plechtige samenkomst. Laat mij maar één woord spreken, dan neem ik de beenen. Mijn clausule beoogt de aandacht van het congres er voor te vragen, dat we vadsig en conservatief geworden zijn. Het Vakver-

62