Om de macht

—    Kan ik niéts aan doen. Je ziet toch wel dat het heele bestuur bij elkaar is. Kom dan in den namiddag terug. Nu is er vergadering.

—    En als ik vanmiddag kom, is d’r misschien dansles, zei de ander, schamper. Ik ben veuls te link, om me van ’t kassie naar de muur te late sture.

—    Op wie gemunt! kreet Colter plots.

—    Dat mag jij noodig vragen, pias! viel Van Seventer woedend uit.

Bouwer legde de hand op zijn schouder.

—    Waar gaat het om, maat? vroeg hij vaderlijk, den vijftien jaar ouderen man. Zeg het mij maar, in een paar woorden.

—    D’r is me hier te veel dak op het huis, Bouwer, antwoordde Van Seventer, kalmer. Een persoonlijk geval, Bouwer.

Deze klopte hem nog steeds op den schouder en troonde hem mee naar het venster, bij de boekenkast. Van Berghem verschoot van kleur, kreeg een kleinen voorzittershamer uit zijn la en tikte op zijn tafel.

—    Deze vergadering is huishoudelijk. Ik verzoek een ieder, die geen lid van het Verbondsbestuur is, het kantoor te verlaten.

—    Kom, zeg nou maar gauw wat je op het hart hebt, drong Bouwer aan. Hij maakt zich een beetje overstuur, dat is zijn leeftijd, moet je maar denken. Je moet niet gelooven dat iedereen even link is als jij.

—    Het gaat om m’n dochter. Die is schooljuffrouw en ze staat al vijf jaar voor de klas. En ze is een bovenst beste, zegt d’r Hoofd. En wat is nou het geval? Hét de gemeentedokter d’r eerst telkes maar voor één jaar tegelijk goedgekeurd en nou voor d’r vaste aanstelling kitst ze d’r definitief af. Dat is mijn te link, hoor.

—    Is ze dan niet gezond? vroeg Bouwer, die intusschen belangstellend naar de anderen keek. Ga jullie maar vast verder, ik haal je meteen wel in! riep hij hun toe.

—    Niet gezond? Wat heb ik nou an mijn kar hange? Gezond is ze genoeg voor twee, maar ze hêt ommers een kind. D’r jongen hêt zich te vroeg verzope, of misschien is het een ongeluk geweest. Daar hêt die vrouwelijke arts vast kift op; die had d’r misschien zelf liever een.

Hij zei dat zoo luid, dat een paar, die hem hoorden, in lachen uitbarstten, tot ergernis van Van Berghem.

—    Ik zal de resolutie nog eenmaal in haar geheel voorlezen, dan kunnen we stemmen, als niemand meer het woord er over verlangt! riep hij. Het buitengewoon congres van het Nederlandsch Vakverbond. . . .

—    Eén oogenblik! riep Bouwer. Van Seventer, daar kan Van Berghem ook niets aan doen. Daar moet de wethouder over beslissen. En als het niet gepermitteerd is... .

—    Niet geperremeteerd! schreeuwde Van Seventer, verontwaardigd, niet geperremeteerd! De dufel en ze ouwe moer hét kindere en mijn Suze is het niet geperremeteerd? Zeg es, waarvóór hebben we dan de

61