Om de macht

—    Hallo, Van Berghem, we zijn voltallig en hebben haast. Eerst zaken en dan vermaken, maat!

—    Hij geneert zich niets, fluisterde Mea, haar lach inhoudend.

—    Zeg liever dat hij zich verbeeldt dat hij nü al de baas is, antwoordde de voorzitter, verontwaardigd. Tot je dienst hoor! bromde hij.

—    Wat een vuist, wat een stem, mompelde Mea, schijnbaar om Van Berghem te plagen. Ik geloof dat ik alleen om zijn brutaal optreden al van hem zou kunnen houden. Ik geloof tenminste niét dat hij in de rats zou zitten voor zijn positie, als hij van een vrouw hield.

—    Hij, zei Van Berghem, met nadruk en verachting. Hij is een werkman, een proleet en ik ben een heer, dat scheelt zóó veel. Ik heb nog altijd mijn verplichtingen tegenover de beschaving, maar wat weet iemand als hij daarvan? Nu Mea, wat doé je nu? vroeg hij dan, met zachte, vragende stem. Laat je me nu werkelijk alleen?

—    Je hebt het zelf gewild, en nü ben ik verloofd. Goeden dag.

Ze stak hem, met koel-plagend gebaar, de hand toe.

Van Berghem, pijnlijk getroffen, trad een stap terug.

—    Je hand? vroeg hij, niéts dan je hand? Bén je dan niets en voél je dan niets meer voor me? Is dat je afscheid?

—    Voorloopig. . . . niéts meer, zei het meisje, op beslisten toon. Ik ben héél veel voor je geweest en had graag nog meer, alles voor je willen zijn. . . maar, je hebt me niet noodig. Als je me wél noodig had, zou je aan geen positie gedacht, nog minder er over gesproken hebben. Misschien besef je ééns, dat je mij eerder en meer noodig hebt, dan ik jou. Dan spreken we elkaar wel weer. Voorloopig ben ik nog verloofd met Hellinga en... . ben ik van plan hem trouw te zijn. Juist om dat, wat je me zei, geloof ik dat hij daaraan dubbel behoefte heeft. Dag!

Ze keerde zich om en verdween vlug door een deur in den achterwand.

—    De vergadering is geopend, begon Van Berghem. Het gaat nu nog alleen maar om het punt in de bestuursresolutie, waarover we het gisteravond niet eens konden worden. Met name, de clausule-Bouwer. Mijn bezwaren, er tegen, hebben nog niet de minste verandering ondergaan. Ik sta nog steeds op het standpunt dat de eenheid in de Arbeidersbeweging en dus haar belang eischen, dat het Vakverbond zich niet stelt tégen . . .

—    Nee, viel Bouwer hem in de rede, vrij stelt van de Partij. Laten we het zoo kort mogelijk maken, ik moet naar Rotterdam.

De telefoon ringelde. Bogaerts nam den hoorn op.

—    Alweer die vervelende kerel, zei hij korzelig. Van Berghem, hebt U dien Van Seventer in den ochtend ontboden? Betsy zegt dat ie lastig wordt, omdat ie even moet wachten.

—    Als ik over hem val, ken ik hem niet.

59