Om de macht

nek, energie, de schittering in zijn oogen en de vlugge lach op zijn gezicht, levenslust aan. Zijn stem, die hoog kon galmen en diep bulderen, scheen oneindig meer bestemd te zijn, de duizenden te begeesteren of te bedwingen, dan om in een klein vertrek aan kalme beraadslagingen mee te doen. Toch wisten de anderen bij ondervinding, dat hij haar binnen de grenzen van kalmte en bezadigdheid dwingen kon, hoewel hij dan voortdurend waken moest dat zij, onwillekeurig, niet aanzwol tot een omvang, die een beperkte ruimte overvulde.

Allen die er nu waren, kenden Bouwer, de meesten zelfs reeds vele jaren. Maar nog nooit tevoren had zijn binnenkomen, op een vorig congres waar hij oppositie voerde, of zelfs nog den vorigen avond, zoozeer den indruk op hen gemaakt van die van een leider, als nu. Als zij dan toch een leider hebben moesten, las Bogaerts op hun gezichten, dan kon en mocht alleen hij het zijn. Zelfs Bogaerts, die in geen andere gaven bij den forschen, levendigen werkman geloofde dan die van een gemakkelijk spreker en handig debater en zich overtuigd hield dat Bouwer van het groote Weten en de vele Kennis, in de natuur en onder de menschen, maar zeer weinig tot zich had genomen, voelde nu, zag nu, dat, als menschen verlangen naar of behoefte aan een Leider hadden, deze nü en nog vele eeuwen alleen iemand kon zijn als Willem Bouwer: groot, sterk, met een imponeerend gelaat en een stem die de menigte tot zwijgen en volgzaamheid kon dwingen.

—    Van Berghem er nog niet? was zijn eerste vraag.

Wieler wenkte naar het privé-kantoor en Colter knipoogde.

—    Een korte haast-conferentie met mooie Mea, zei hij.

Bouwer liet daverend de vuist op het bureau vallen.

—    Kon ie dat niet uitstellen tot vanavond? Ik heb geen tijd om op die persoonlijke aangelegenheden te wachten. De Rotterdamsche bootwerkers hebben me opgebeld; ze willen me vanmiddag hebben en ik ga er heen.

—    Van Berghem komt zoo aanstonds terug, zei Bogaerts, verontschuldigend.

Bouwer keek hem ietwat spottend aan. Zijns ondanks kleurde de secretaris onder den scherpen blik van den werkman.

—    De zaak van de arbeiders gaat vóór, zei hij dan, in het algemeen. Maar mocht er geen gelegenheid zijn, de resolutie bijtijds af te handelen, dan verwerk ik mijn clausule wel in mijn congresrede. Hoe langer ik er over nadenk en hoe méér ik om me heen zie, des te sterker wordt mijn overtuiging dat het gelabber nou eindelijk maar eens uit moet zijn.

Alsof dat met zijn woorden in nauw verband stond, liep hij meteen op de deur van het privé-kantoor toe en klopte er zwaar tegen.

—    Dat is hij, zei Van Berghem, zacht.

5»