Om de macht

„betere” leven geleefd; het leven en de wereld van champagne, cocaïne en dans. En allen hadden haar liefgehad, op hun wijze en zoolang het duurde.

Toch was het haar later weer, of ze eerder door dat leven was gesleurd, dan dat ze het had genoten. O ja, genoten had ze soms wel. Ze vond het dan ook wel leuk, de gelegenheid te hebben, het geld om zich heen te smijten en met een ganschen kring verliefden te flirten. Maar ook was het wel gebeurd, dat de hand, die haar onzichtbaar scheen te stuwen naar de vermaken van de groote stad, haar opeens losliet. Dan was ze plots, te midden van uitgelaten gezelschap, stil geworden, had ze het hoofd in de armen gelegd en luid om moeder geschreid. Omringd van haar vroolijke vrienden had ze zich dan gevoeld als een weggeloopen, verdwaald kind.

Eens was het gebeurd, dat vader, die avond aan avond haar in alle café’s zocht, haar in zoo’n bui aantrof; toen was ze zonder tegenstribbelen, zonder spijt, met hem meegegaan, blij dat ze weer naar huis ging. En daar bleef ze dan weer een tijd, tot . . . .

Nu liep ze in de Hardenbergstrasse. Tegenover het Zoo-viaduct rankte de toren op van de Kaiser Wilhelm Gedachtnis-Kirche. Aan de overzijde, in de „Regina” wilde ze een uurtje in een hoekje zitten en een kannetje mokka drinken, net als in den tijd dat ze de komst van een vriend afwachtte.

Hoewel ze nu zeer voorzichtig liep, stak de pijn toch weer op. Gertrud bleef even staan en vroeg zich af of ze maar niet naar huis zou gaan, inplaats van in het café af te wachten tot het erger werd. Maar, de gedachte aan moeders verbaasd-vragenden blik deed die ingeving vervagen. En ook, verlangde ze er weer echt naar, in de haar zoo goed bekende omgeving te zijn, al was het maar voor een uurtje. Als een heer haar aansprak en uitnoodigde met hem te gaan eten, zooals haar al zoo dikwijls was gebeurd, zou ze „nee” zeggen en tijdig naar huis gaan.

In de bovenzaal zat hier en daar een meisje te gapen; slechts een enkel tafeltje was geheel bezet, door menschen die haar geoefend oog van Berlijnsch meisje dadelijk als „buitenlui” herkende. Op de plaats van het orkestje gaapte een triestige leegte haar tegen. De muziek begon niet voor vijf uur en dan zou ze al weer thuis zijn.

De ober knikte haar met een lach van bekendheid toe en wees naar een tafeltje, haar tafeltje, waar ze gewoonlijk zat, dicht bij den opgang. Daar gezeten kon men iedereen zien, die kwam en ging. Maar ze knikte niet terug. Bedrukt door haar pijn, maar nog meer door de onzekerheid aangaande wat haar nog te wachten stond, wilde ze liever wat achteraf zitten. Ze bestelde mokka en ging meteen even weg. Toen ze terugkwam zat aan haar tafeltje een heer, te lezen in een buiten-

3