Om de macht

hoofd, had hij haar direct gewonnen, met zijn brutale scherts en overstelpende royaliteit. Door hem was zij, van onwetend fabrieksmeisje, vrouw geworden.

Hans. Haar Hans.

Ze zag hem weer liggen, verminkt, neergeslagen met de machine die hij probeeren moest. Deze moest een defect hebben gehad, dat hem bij het nazien was ontgaan. Bijna voor haar voeten was hij neergekomen, een uiteengeslagen, bloederig overschot van dien prachtigen, levenslus-tigen jongen man en ze had niet eens kunnen huilen. Ook later niet, in dien eersten nacht, toen ze in bed lag. Maar, toén was het, dat ze dat vreemde gevoel in zich voelde geboren worden, als het kruipen en knagen van een insect, dat haar in de ingewanden beet, telkens als ze aan Hans dacht.

Dat was al zes jaar geleden en nog steeds leefde de herinnering aan Hans en aan zijn dood in haar, alsof hun scheiding eerst eenige dagen oud was. En al dien tijd reeds woonde iets vreemds in haar, iets wat ze niet geheel begreep en dat eigenlijk niet bij haar hoorde, haar soms zoo heel anders kon doen zijn, dan ze vroeger was. Nu ook weer was het haar alsof ze in droomtoestand verkeerde en niet Gertrud Kunath, maar een ander wezen was. Ze voélde zich niet dochter van een gewoon metaalarbeider, geen meisje dat bestemd was om door arbeid haar onderhoud te verdienen en misschien later met een werkman te trouwen, maar een, wier roeping het „betere” leven was. Dat betere had ze leeren kennen uit de vertellingen van Hans en geloofde ze zelf geleefd te hebben, met hem en zijn vrienden, in danspaleizen en nachtcafé’s, bij drank en opium, in geheime speelclubs, bij zenuw-jagend dobbelspel.

Weken aaneen soms, als ze niet uit ging en moeder hielp in het huishouden, dacht ze niet aan het heerlijk-jachtende leven, dat ze had meegemaakt, vergat ze haar geloof, dat ze voor iets „beters” was bestemd. Dan voelde ze zich weer geheel één met haar familie, buren en kennissen, tot het haar opeens was, alsof een stem in Berlijn haar riep, in haar. Die stem klonk luid, ja gebiedend en ontwikkelde een geheimzinnige kracht in haar, waardoor ze zich het huis als uitgedrongen voelde. En, dan ging ze ook. Nóch het dreigement van vader, dat hij haar niet weer binnen liet, als ze terugkwam, nóch de droefheid in moeders oogen, kon haar dan weerhouden, die stem te gehoorzamen. Ze werd geroepen en ze moést gaan.

Op een van die tochten, die soms eenige dagen, soms weken duurden, had ze Walter leeren kennen, den langen, blonden reserveluitenant, die later met de dochter van een valuta-speculant trouwde. En na hém, Lothar, den Hongaarschen attaché en na dezen Schülze, officier van de Zwarte Rijksweer en anderen. Van allen had ze beurtelings gehouden en met hen had ze de „groote” wereld bezocht en het

2