Om de macht

—    De laatste bestuursvergadering vóór het buitengewoon congres. Als je gisteravond niet zoo ontijdig was weggeloopen, zou je weten dat er iets broeit.

—    Wat broeit?

—    Bouwer heeft een nieuwe clausule, in de bestuursresolutie, voorgesteld, die de taktiek van de laatste jaren veroordeelt en meer onafhankelijkheid van de Partij voorstaat. Als hij die nu doordrijft en het congres neemt de heele resolutie aan, dan is er het logisch gevolg van, dat het heele Verbondsbestuur aftreedt, om het congres gelegenheid te geven., op den grondslag van de nieuwe richting een nieuwe leiding te kiezen.

—    En dan? vroeg Mea, met grage belangstelling.

—    Dan wordt naar alle waarschijnlijkheid Bouwer voorzitter. . .

—    En jij.... ?

—    Afgedankt, natuurlijk. Dan stel ik me niet meer voor een funktie beschikbaar.

—    Dat zou jammer voor je zijn, zei het meisje, deelnemend. Maar kun je die clausule dan niet uit de resolutie houden?

—    Heel moeilijk. Bouwer heeft enkele goede vrienden in het bestuur en buiten hèn zijn er nog méér die principieel voor een nieuwe taktiek voelen. Mijn oordeel was altijd, de Partij het hoofd, de Vakbeweging, de vuist. Tegenwoordig heb je nu vele leden en bestuurders in de aangesloten bonden, die weinig op hebben met het intellect in de Partij. Het standpunt van Bouwer en zijn aanhangers is, dat de Vakbeweging, èn de Arbeidersbeweging in het algemeen, er niet zijn om al of niét gestudeerde jongelui uit de burgerij, die in hun eigen kringen niet meetellen, aan gemakkelijke betrekkingen en machtsposities te helpen.

—    Zooals Bogaerts? vroeg Mea, ondeugend lachend.

—    Zooals zoo velen, antwoordde Van Berghem, ontwijkend. Zoo’n opvatting heeft een revolutionnaire tendenz en daar kun je de arbeiders altijd nog wel mee vangen. Als ik Bouwer goed begrijp, dan bedoelt ie eigenlijk, binnen verloop van tijd de heele politieke Partij uit te schakelen en alles, de pers, verkiezingen enzoovoort, aan het Verbond te trekken.

—    En, kan je dan niet tegen hem op?

—    Kunnen?

Een zware hand rommelde op de deur.

Toen Van Berghem Mea Landers naar zijn privé-kantoor volgde, bleef Bogaerts aan zijn bureau zitten. Zoo kon hij, onder voorwendsel van te werken, zich buiten de discussies houden, en toch volgen wat de anderen zeiden. Na Elly’s waarschuwing hadden de opmerkingen van Colter hem nog sterker doen inzien, dat het resultaat van deze bijeenkomst evenzeer over zijn positie, in het Vakverbond, als over die van Van Berghem zou beslissen. En hoewel zijn natuurlijk gevoel van rid-

56