Om de macht

het bestuur van hun vakvereeniging. Later richtte Bouwer den Mon-teursbond op en daar is ie nog voorzitter van. En nu wil ie hooger op, naar het schijnt.

De telefoon belde. Van Berghem luisterde en gaf een toestemmend antwoord. Nauwelijks lag de hoorn of er werd opnieuw gebeld. Eén oogenblik scheen de belangstelling naar het kantoor van het Vakverbond te verflauwen, maar daarna had Van Berghem acht gesprekken achter elkaar. Onder het spreken vroeg hij Bogaerts inlichtingen, wisselde opmerkingen met Colter, wees Bogaerts dat hij een meisje moest ontbieden en gaf haar formuliertjes die hij, al telefoneerend, had ingevuld en geparafeerd. Leden van het bestuur kwamen achtereen binnen, soms een, dan weer twee tezamen. Ze groetten, drentelden rond, met de handen in de zakken of namen een sigaar uit het kistje, beten of sneden den punt er af, en gingen zitten rooken. Er waren er die luid „goedenmorgen” riepen, die Van Berghem op den schouder klopten èn, die ternauwernood knikten. Enkelen gaf de voorzitter een stevigen knik en anderen veinsde hij niet te zien. Telkens als de telefoon hem een minuut ver-poozing gaf, keek hij vlug staten door, liet zijn oog langs drukproeven gaan of krabbelde een kantteekening in een boek.

Wie is Van Seventer, Bogaerts? vroeg hij, toen hij weer werd opgebeld . . . . O, Betsy zegt het al, diè man in z’n werkpak. Laat maar even wachten, Betsy, we hebben het te druk.... O, nee? Dan gaat ie maar weer heen, naar de concurrentie. En, ja, vraag of juffrouw Landers even komt, met de kopie van den laatsten brief aan, eh, ja, aan de Jeugd-Centrale, dien bedoel ik.

Snel blikte hij om zich heen; Colter glimlachte. Daar trok hij zich niets van aan, dacht hij. Dié lachte öf glimlachte öf brulde altijd.

—    Mijnheer Van Berghem, zei een slank, blond meisje, op hem toetredend, een brief in de hand. Riep U me?

—    Ja, juffrouw Landers, wilt U maar even doorloopen? Er is een vergissing gebeurd. Ik kom aanstonds bij U.

De telefoon ringelde.

Hallo, ja, met Van Berghem. Met Den Haag? . Wat, ultimatum?. . . . Met de tramdirectie, conferentie? . . Ja, heb het nu te druk, bel straks nog eens op... . Daar kan ik niets aan doen, we zitten nu midden in het vergaderen. . . . Bel straks nog eens op. Dag!

Een bestuurder kwam op zijn gemak binnenwandelen, handen in de zakken, een pijp in den mond.

—    Ziezoo, je kan openen, Van Berghem, zei hij meteen. Ik ben er.

—    Ja, laten we beginnen, we zijn zoowat voltallig.

—    Eén oogenblik, ik ben dadelijk weerom. Bouwer is er ook nog niet. Het gaat immers voornamelijk om de resolutie.

Mea Landers stond in zijn privé-kantoor te wachten, het kleine