Om de macht

Je vindt het dus niet verstandig, door dik en dun met Van Beï-ghem méé te gaan?

—    Tégen Van Berghem ben ik niét, antwoordde Colter, wat voorzichtiger. Hij is een heel geschikte vent, maar het Verbond telt twee honderdduizend leden en als die Bouwer nu eens een kans willen geven, dan ben ik er niet de persoon naar, er tegen op te komen. Hé, daar heb je eindelijk Van Berghem.

Richard Van Berghem, voorzitter van het Nederlandsch Vakverbond, lid van de Tweede Kamer, den Gemeenteraad, de Provinciale Staten, het Partij-bestuur van de Politieke Arbeiderspartij en verschillende kunstlievende en filantropische instellingen, was een rijzig heer van bijna zestig jaar, doch zag er voor een onnauwkeurig beschouwer minstens tien jaar jonger uit. Zijn donker bruin haar dankte hij aan een verf-procedé, öf was een pruik, dat wisten maar weinigen in de beweging. Zeker wat het dat een dunne kring korte nekharen zuiver wit was. Hij. poederde zijn gelaat en hield het gewoonlijk strak van uitdrukking, om de impressie van vasten wil en energie te verwekken. Toch hingen zijn mondhoeken slap neer en lagen de dikke onderleden sloom onder de onzeker-turende oogen. Zijn houding was nog recht en zijn tred, vast. Zijn optreden en conversatie, als hij niet geagiteerd was, kenteekenden den heer en den man van middelmatige beschaving.

Hij schoof voorzichtig de deur dicht en trad op Bogaerts toe, met het vriendelijk gebaar van een welwillend chef.

—    Morgen Bogaerts, Colter. Jij bent er al vroeg bij. Wat is dat voor een man, in de wachtkamer, Bogaerts? Hij beweert dat je hem beleedigd hebt en dat hem dat véél te link is.

—    Heb je het over „op wie gemunt”? vroeg Colter, goedgeluimd.

—    Ja, hij mopperde iets van gemunt, bevestigde Van Berghem, ernstig. Misschien heeft ie ongelijk, maar wen je toch wat meer aan, Bogaerts, die menschen als kinderen te zien, als je ze niet als gelijken kan beschouwen. Ze hebben nu eenmaal het idee, dat hun lidmaatschap en contributie hun een zeker recht op iets als kameraadschappelijke behandeling geven.

Al pratend trok hij zijn zomerjas uit en verdween in zijn privé-kantoor. Bogaerts bromde iets tot antwoord en ging weer aan zijn bureau zitten.

Nog iets van belang geweest? vroeg de voorzitter, terugkomend.

—    Nee. Wieler van de Metaalbewerkers belde nog even op. Hij maakte zich kwaad, omdat ik die resolutie een streek van Bouwer noemde.

—    Voorzichtig was het niet, van je, zei Van Berghem, tegenover hem plaats nemend. Ze zijn oude vrienden, nog uit den tijd dat Bouwer hoefsmid of zoo iets was, ergens in Overijsel. Toen zaten ze beiden in

Ji