Om de macht

terwijl het nèt andersom kon zijn. Laten de politiekers achter het Verbond aan loopen, daar zijn de meeste arbeiders in.

—    Jij staat anders ook niet op een gespannen voet met Breebaart, merkte Bogaerts met fijnen glimlach aan.

—    Dank je den drommel, daar ben ik gemeenteraadslid voor. Ik neem het Van Berghem óók niet kwalijk dat ie goede vriendjes is met den Dikke, maar Willem Bouwer wèl. Als ie nu het congres kan overtuigen dat het Verbond inplaats van bijwagen van de Partij, motorwagen moet zijn, met hèm als bestuurder, dan heeft ie de zaak voor mekaar en maakt ie een winstpunt tegen de richting Van Berghem-Breebaart.

—    Maar het groote doel, onze idealen, telt dat allemaal niet mee, tegenover den machtswaan van een enkeling? Schuift het Verbond dat dan allemaal opzij, terwille van een fictie?

De telefoon ringelde. Bogaerts luisterde.

Je moet alle bezoeken afwijzen tot na de bestuursvergadering, beval hij. Je weet zelf immers ook, hoe bar druk het is.

—    Warm jij je maar niet zoo op, aan je idealen, Bob, waarschuwde Colter. En als je mijn raad volgt, tenminste als je er op gesteld bent, je weg te maken in de Arbeidersbeweging, hou die argumenten dan voor je, op het congres. Want daar komen tientallen lui die honger leden voor hun idalen, toen Breebaart nog voor zijn vaders duiten boemelde en jouw luiers nog werden gespoeld. Ik mag Van Berghem wel, ook om zijn taktiek, want die Bouwer zal natuurlijk het liefst de heele beweging in rep en roer brengen en dat geeft allemaal drukte en werk waar je buiten kan.

—    Geloof je dan dat er kans bestaat dat het congres hem het leiderschap toevertrouwt, zoo’n geraffineerden streber? viel Bogaerts verontwaardigd uit.

—    Een streber is ie, ja Bob, maar dat zijn we immers allemaal. Jij, ik, Van Berghem, de groote èn de kleine ploeg, de kopstukken als Breebaart niet het minst. Zonder de Arbeidersbeweging zou jij nu een burgerlijk advocaatje met pro deo-praktijk zijn, inplaats van goed bezoldigd secretaris-adviseur van het Verbond. En ik en velen met mij zouden ons vuil en moe moeten werken, voor het dagelijksch brood, inplaats van het heertje te spelen, alleen door wat goedkoope praatjes te ver-koopen.

—    Als je jezelf zoo ziet, vind ik het erg treurig. Maar, je kan toch niet beweren dat een zelfde redeneering van toepassing is op eminente idealisten als Breebaart, Averling en anderen. Zij met hun groote kennis, hun scherp inzicht, hun warm gevoel voor de arbeidersklasse. . . .

—    En voornamelijk toch hun millioenen, nietwaar? spotte Colter. Geloof me, daar was de beweging, in haar jongen tijd, méér verlegen om,

49