Om de macht

lutie. . . . Ja, als je die streken van Bouwer van groot belang vindt? . .

Hij lachte schamper.

Nou, dan géén streken. Pardon, ik heb geen tijd meer. Elf uur.

Hij wierp den hoorn neer, sneed brieven open, las ze, maakte aanteekeningen, glimlachte somwijlen en fronste weer de wenkbrauwen. Nu en dan luidde de telefoon, dan greep hij haastig den hoorn, zei eenige woorden, of snauwde snel en kort af. Weer aan het lezen der correspondentie, sneed plots een dramatische kreet van Colters voordracht door zijn hersenen.

—    Vraag partijgenoot Colter, of hij even hier kan komen.

—    Een beetje uit je humeur, Bob? Wat heb je dien vriend in den wachtkamer toch voor beleedigends gezegd, dat ie zich zoo kolossaal opwindt? Hij heeft al weer twee keer geïnformeerd, of het op hèm gemunt was. En link dat ie is. Dat zégt ie, tenminste.

Ondanks zijn naargeestige bui, moest Bogaerts lachen om de karakteristieke wijze waarop Colter den Jordaanschen keelklank imiteerde.

—    Ik heb alleen gezegd dat ik niet gesteld ben op zijn brutale praatjes. Op de gemeente-kantoren wachten ze toch zeker ook niet alle smoesjes af. Jij hebt hem zeker weer gepareerd met „zoe-ken-de”, nietwaar? vroeg hij, geamuseerd. Wat bedoel je daar eigenlijk mee?

—    Ik bedoel er totaal niéts mee. Ik ben doende een dialoog voor het jaarfeest van mijn bond te schrijven en wanneer ik nou een zinnetje pasklaar heb, probeer ik hier en daar of het inslaat. Nou, je merkte het, bij dien woesteling sloeg het dadelijk in. Nou moest ik nog zien gedaan te krijgen, dat ie me het auteursrecht af staat van zijn „op wie gemunt?” Dat is net zooiets voor mijn dialoog.

Hij nam een sigaar uit een kistje, op het bureau en liet zich in een fauteuil zakken. Bogaerts greep een handvol brieven, stak ook een sigaar aan en ging tegenover hem zitten.

—    Jij bent er vroeg bij, liever dan ik. Als ik hier niet moést zijn, ging ik de stad uit, om mijn ergernis in het bosch te laten bedaren.

Colter kneep oolijk één oog dicht.

—    O, die resolutie van Bouwer, bedoel je. Dat is voor ons niet nieuw meer. Het is nu al voor de derde maal, dat ie probeert Van Berghem te laten tuimelen.

Bogaerts’ gelaat verhelderde nu geheel.

—    O, dat wist ik niet. Nu, als het hem twee maal mislukt is, zal het dezen keer ook wel weer op niets uitdraaien.

—    Vergis je niet, zei Colter, nu met een klank van ernst in de stem. Bouwer heeft meer aanhangers, dan jij weet, in het Verbond. En zijn resolutie is van dezen keer heel handig opgesteld. Van Berghem loopt inderdaad, voor zijn positie, te veel achter de grooten van de Partij aan,

48