Om de macht

Gertrud stapte snel het smalle pad langs, tusschen de heesters door, trok het hek van hun stukje grond open en liep dwars door de heide naar den straatweg. Ze keek nog eens om en wuifde moeder toe.

De klok der Siemensfabriek wees twee uur aan.

Hoewel midden Augustus, was het dien dag niet te warm om te loopen. Gewoonlijk gaf ze niet om wandelen, tenzij in het flaneeruurtje, op Kurfürstendamm. Gezien te worden, hopend naast een heer, scheen haar een vernedering toe, haar lief gezichtje, slank figuurtje, heel de bekoorlijkheid van haar persoontje en de gewoonlijk overrompelende brutaliteit van haar voorkomen aangedaan. Maar nu zoo in haar eentje te loopen, wetend dat ze nagekeken en bewonderd werd, blik voor blik teruggevend en een al te vrijmoedigen lach met een minachtend mond-gebaar pareerend, dat stond haar wel aan.

In de Berlinerstrasse bleef het meisje plotseling stil staan. Pijn in het onderlijf drong haar zich voorover te buigen en ze beet op haar lip, om het niet uit te schreeuwen. De glans in haar lachende, blauwe oogen verdofte en de frissche kleur op haar wangen trok weg. Spoedig minderde de pijn weer, doch nu wist ze ook, dat ze er den heelen dag last van zou hebben.

Nu ging ze weer langzaam voort. Twee maanden geleden had een dokter haar al gezegd dat ze onder behandeling moest, maar ze had in stilte de schouders opgehaald. Zelf verdiende ze niets en het loon van vader was nauwelijks toereikend voor de dagelijksche behoeften van hun gezin. En bovendien, wat zou vader wel zeggen, als ze hem bekennen moest, wat haar scheelde?

Langzaam en gebogen loopend, vond ze zich opeens oud, zij, Gertrud van twee en twintig jaar. En nu moest ze weer denken aan den tijd toen ze zich zoo jong wist, dat ze dacht nóóit oud te worden, aan haar vriendschap met Hans.

Hij was haar eerste vriend, een vliegofficier en ze had hem in het laatste jaar van den oorlog leeren kennen, op een dag toen ze de fabriek verzuimde, om het Westen door te boemelen en langs den Linden te lanterfanten. Groot, sterk en vroolijk, zijn kepi eeuwig schuin op het

i

l