Om de macht

naast hem neerzette, als was er pas te voren een aardige grap verteld.

Nog een oogenblik en toen gingen ze tezamen heen. Voor Max was de Nürnberger Diele, die ze nu bezochten, een heel onbekend café. Hij zag een diep-doorloopende, vrij smalle zaal, met een uitspringenden hoek aan de rechterzijde van den ingang. De zoldering hing laag als van een kelder. Op een tribune, links van den ingang, speelde een orchestje waarnaar niemand luisterde.

De zaal was bijna geheel met gasten gevuld, maar na geduldig zoeken vond Landauer een tafel waaraan slechts twee jongens zaten. Ze groetten Olga met een flauw gebaar, alsof ze haar kenden, toen het gezelschap aan hun tafel plaats nam. Max dacht dat Landauer daar aanstoot aan zou nemen, doch hij groette de jongens kort terug en sprak dan tegen den kellner.

—    Is U hier nu voor het eerst? vroeg Landauer, zacht. Nu, let dan maar op, misschien ziet U iets wat je in Holland nog niet hebt. Hèm bijvoorbeeld.

Hij wenkte op een langen, schralen man, die tusschen de tafeltjes door scharrelde en staan bleef bij een clubje jongelui. Hij scheen iets te vragen en toen één toestemmend knikte, ging hij bij hen zitten.

—    Waar kijken jullie zoo aandachtig naar? vroeg Mary.

—    Stil, fluisterde Landauer, cocaïne.

Meteen keek hij snel naar Olga. Ze sprak zachtjes met een der jongens die naast haar zat.

De lange schrale man gluurde argwanend om zich heen en tastte dan in de zakken. Een na het andere, haalde hij er kleine fleschjes uit, waar etiquetten op geplakt waren. De jongelui namen er ieder een in de hand, keken elkaar weifelenu aan en vroegen den man iets. Na wat heen en weer gepraat, knikten ze toestemmend.

Mary’s aandacht bepaalde zich op Olga. De jongen naast haar had een klein pillendoosje uit den vestzak gehaald en op tafel gezet. Na met sloomen blik naar links en rechts te hebben gekeken, nam hij er het dekseltje af. Mary zag dat het doosje ruim half vol was met glinsterend wit poeder. Met een pennemesje tipte hij een beetje op, hield het onder een neusgat en snoof het snel op. Dat herhaalde hij nog eens en keek daarna tevreden om zich heen, een goedmoedige blik op het sullig gelaat.

Mary tikte Landauer op den arm, maar het scheen dat hij, zonder te zien, wist wat er achter hem gebeurde.

—    Laat gaan, zei hij zacht. Er is immers niets meer aan te doen.

Nu bemerkte ze dat Olga om een beetje poeder bedelde. De jongen

legde een weinig op den rug van haar hand, dat ze haastig opsnoof. De kellner naderde en het doosje gleed geheimzinnig in de mouw van den jongen. Nauwelijks was de consumptie neergezet, of het kwam weer

40