Om de macht

—    Kort voor ik jou leerde kennen was ze bij me vandaan geloopen, uit liefde voor den schooier die haar het cocaïneeren had geleerd, Ik kende haar toen een jaar en nooit tevoren was ik zoo tevreden over mijn werk, als in dat jaar. Toen ze gezond was, had ze een heerlijken energie-wekkenden invloed op me. Toen schreef ik mijn stuk „Opbouw”, dat drie maanden achtereen ging.

Hij zweeg even.

Een paar weken geleden kwam ze plotseling bij me terug. De vent had, na haar, andere meisjes aan het vergift gezet en haar in den steek gelaten. Je schijnt in onzen modernen tijd nog werkelijk duivels te hebben, die met zooiets hun leven vullen. En nu is nog net het éénige wat ik voor haar kan doen, zijn werk te voleindigen. Dat is mijn noodlot.

—    Wat bedoel je? vroeg Mary, ontroerd.

—    Cocaïne, zei hij, tusschen de tanden. Ze moét het hebben, al zou ze er een moord voor doen. Toen ze weer bij me kwam, had ze al een paar weken gezworven en van alles gedaan, uitsluitend om het vergift te krijgen. Wat moest ik doen? Haar niet weer bij me nemen, haar terug sturen? Het is een kwestie van maanden; laat ze dan tenminste een rustige kamer en een zindelijk bed hebben.

Bij deze woorden zag Max, in zijn brein, de ziekenkamer van Gertrud, het koel-blanke gezicht van het meisje en haar aandoeningslooze oogen. De waarschuwingen van Coen en Mary kwamen hem voor den geest en bij zichzelf maakte hij vergelijkingen, tusschen Olga en haar.

—    Carl! zei Coen plotseling forsch, als er één kapot moét, hoeven het toch geen twéé te zijn. Ben je dan plotseling gek geworden?,

Hij zweeg. Mary had hem gevoelig op den voet getrapt.

—    Zij maakt me niet kapot, antwoordde Landauer, weemoedig. En indien zelfs, wat komt het er op aan? Nu werk ik weer, al is het maar om haar cocaïne te geven ... vroeger deed ik het om haar zijden kousen of andere dingen te koopen. Voort moét je nu eenmaal, daar ben je mensch voor.

—    Breng haar dan liever naar een sanatorium, zei Mary geroerd. Dan kan je ook voor haar werken en ze wordt er misschien door gered.

—    Dat heb ik gewild, maar voor een kuur is ze al te ver heen, zei de dokter. Laten we over iets anders praten. Ga jullie straks met ons mee, naar de Nürnberger Diele. Ze moet weer wat hebben, anders komt ze den nacht niet door.

Onder den indruk van zijn woorden, keek Max verholen naar hem. Een rimpel van lijden omlijnde zijn oogen en trok langs beide wangen neer. Zijn mond hing bedrukt, als had hij al langen tijd geen vreugd gekend. Het scheen dat hij kort geleden geschreid had.

Dan, toen Olga naderbij kwam, zag Max opeens de neerslachtigheid vervagen van zijn gezicht. Landauer lachte zelfs vroolijk, toen ze zich

39