Om de macht

den kellner en zei dezen dat hij, met twee vrienden, op zijn kamer bleef eten. Het kamermeisje beval hij versche bloemen en bonbons te halen.

—    Vertel jij maar eerst je nieuws, zei Mary, toen ze nauwelijks zat. Het betreft natuurlijk Gertrud, nietwaar?

—    Och, zwijg toch over die meid, bromde Coen, die zich juist behagelijk op den divan had uitgestrekt. Hoe kan je over zooiets spreken, als je er een uurtje voor afleiding tusschen uit bent. Schuif ze eens wat dichter bij, Max.

Hij nam een sigaar en verfrommelde met minachtend gebaar het bandje, waarop in goud D.A.V. stond. Max zette een schaaltje snoeperij voor Mary neer.

—    Jongen, voor hèm is het heusch van gewicht, zie hem maar eens aan, plaagde zij. Geloof me, hij brandt van verlangen zijn nieuws zoo breedvoerig mogelijk te vertellen.

Max lachte verlegen, waarop Coen op zijn voorhoofd wees.

—    Als je haar ergens voor goed hebt opgeborgen, wil ik het graag hooren en dat kan je met een paar woorden zeggen, filosofeerde hij. Ik heb geen vooroordeelen, maar het Duitsche meisje, als cultureel verschijnsel, is sinds de inflatiejaren geen sympathie van me. En jij spoedig óók niet meer, als je niet gauw met die malligheid uitscheidt.

Max werd een beetje bleek en haalde de schoudres op. Toen Coen zich echter, op een wenk van Mary, achterover het vallen, alsof hij voortaan alle verantwoordelijkheid op Max schoof, begon deze zijn wedervaren der laatste dagen te vertellen. Hij weidde breed uit over zijn bezoeken in het gasthuis.

—    Het is een roman, niet Coen? zei Mary, toen hij zweeg.

—    Dan moet ie hem schrijven en zich er verder niet mee bemoeien, antwoordde Haller, onverschillig. En gezien dat je geen romanschrijver bent, heeft het ook geen nut, een roman te spelen. Waarom haal je je al die soesa aan? Dank heb je van zoo’n schepsel toch niet te verwachten. Ga voor een maand of zes naar Amsterdam terug, of, nog beter, laten ze je naar Paramaribo sturen, om te spreken over contributieverhooging. Dat is nogal ver. Of hebben jullie daar geen klanten?

—    Je ziet het toch wel wat al te ironisch, wierp Max hem tegen. Ik vraag of verlang immers geen dank. Is het dan niet al een voldoening op zichzelf, als men in de gelegenheid is, een arm meisje van een beslisten ondergang te redden? Als ze nu over een poos genezen is, staat ze weer nieuw en gezond tegenover het levensprobleem....

—    Om het lollige leventje opnieuw te beginnen, viel Coen uit. Of, geloof je soms dat ze het met kousen stoppen heeft opgedaan?

— Wat kan mij dat schelen! riep Max, een beetje heftig. Nou is ze een ziek kind, dat hulp noodig heeft.

36