Om de macht

dat van het Duitsch Vakverbond, uitnemend voorzien van alle benoo-digde volledige verslagen. Met behulp daarvan gelukte het hem dan ook, niet slechts hun argumenten tegen hen zelf te keeren, maar hen er attent op te maken, dat hun documenten niet in orde waren. En denkend aan het feit dat Gertruds verpleging nu ook ten laste van het Verbond zou komen en hij daarvoor wel tot wat extra moeite verplicht was, kondigde hij zijn bezoekers aan, dat hij hun organisatie zou voordragen voor een geldelijke boete, wijl zij getracht hadden hem te misleiden door het overleggen van onjuiste staten.

In den vooravond belde hij het gesticht op en informeerde naar Gertrud. Het bleek dat het resultaat van het onderzoek was, zooals hij gevreesd had. Het meisje zou, om te beginnen, een kuur van zes weken moeten ondergaan.

Den volgenden ochtend stond hij al om tien uur aan haar bed en dat bezoek herhaalde hij in den middag en volgende ochtenden en middagen. Gertrud stelde hem voor aan het meisje dat de kamer met haar deelde en iets ouder en veel meer ontwikkeld scheen te zijn dan zij. Op Irma Badura’s verzoek bracht hij niet alleen snoeperijen mee, maar ook tijdschriften en boeken. Weldra verzuimde hij eenige noodzakelijke samenkomsten, om bij Gertrud te zitten en met Irma te babbelen. Gertrud zei meestentijds weinig en dan nog slechts, als Irma haar in het gesprek haalde. Maar, ofschoon hij iederen dag minder logische redenen zag, het meisje zijn tijd te offeren dien hij aan zijn werk onttrok, werd gaandeweg al sterker het gevoel in hem, dat hij haar moést bezoeken en, dat hij niet meer weg kon blijven.

Soms zocht Irma uitvluchten om hen tezamen te laten, doch dan zweeg Gertrud, of herhaalde ze brokstukken uit oude gesprekken. Nooit vroeg ze hem naar zijn werkkring of naar andere zaken die met zijn leven verband hielden en evenmin scheen ze ooit te twijfelen of hij wel gerechtigd was, de gelden voor haar verpleging en snuisterijen, die hij haar schonk, uit te geven. En eenmaal, toen Gertrud bij den dokter was en hij zich eenige oogenblikken met Irma onderhield, noemde zij Gertrud zijn „verloofde”.

Toen hem dat in zijn hotel weer in gedachten kwam, bepeinsde hij of Irma daartoe door Gertrud zou geïnspireerd zijn, of, dat hij, door zijn gedrag, aanleiding tot die benaming had gegeven. Zijn gepeins werd eindelijk gestoord door de telefoon. Opeens overtoog verrassing zijn gezicht. Coen Haller was aan het toestel. Hij en Mary waren juist aan het Stettiner Bahnhof afgestapt en wilden hem opzoeken, om te zamen den avond door te brengen.

— Ja, kom alsjeblieft! riep hij luid. Ik vind het een prachtig idee van jullie. Ik heb ook nieuws. Tot zoometeen dus.

Dat bracht hem dadelijk in een andere sfeer en stemming. Hij belde

35