Om de macht

schaamte-gevoel en of ze zich wel bewust was dat ze, in haar toestand, andere menschen, haar familie, ook ongelukkig kon maken. Daarop kreeg zijn stem een weeken klank en zei hij heel andere dingen tegen haar. Of ze er dan geen verlangen naar had, vroeg hij, weer vroolijk en gezond te worden, als vroeger, weer heelemaal nieuw het leven te beginnen en voor haar bestaan te werken, wat op zichzelf toch ook wel een genot was. En nu, in de meening verkeerend dat hij haar op de goede wijze had aangepakt, zei hij nogeens kortaf dat ze zich moest aanklee-den en meegaan, naar het gasthuis.

—    Moeder mag er niets van weten, zei ze nog eens.

—    Malligheid, je had het je moeder al lang moeten vertellen, nu ze het niet uit zichzelf merkte. Gezondheid gaat voor alles. Wat is je vader van beroep?

—    Metaalbewerker, bij Siemens.

—    Is ie lid van zijn vakvereeniging?

—    Ja, hij is een echte rooie. Met den Kapp-putsch heeft ie ook meegevochten.

—    Nou, dan heeft ie wel eens mijn naam gehoord en dan breng ik het ook wel met hem in orde. Ik ga even met je moeder spreken, kleed jij je intusschen aan.

Hij kon zijn strengen toon niet langer volhouden en glimlachte, toen hij de kamer uitging. Gertrud merkte dat; een glans van voldoening gleed over haar gezicht en ze plooide haar mond eigenzinnig. In stilte nam ze zich voor, zich te houden of ze in alles zijn zin volgde; hij was genoeg „man”, zag ze, om met hem te kunnen doen wat zij wou, als het er opaan kwam.

Max sprak moeder Kunath nu ernstig en zoo zelfbewust toe, alsof hij de vertegenwoordiger van een officieele macht was, inplaats van reizend attaché van het Internationaal Verbond. Zonder af te wachten of ze begreep wat voor funktie hij inderdaad bekleedde, zei hij haar, dat hij van plan was Gertrud onmiddellijk mee te nemen, om haar geneeskundig te laten onderzoeken. Toen ze een woord van protest zei, verweet hij haar, op dien toon van meerderheid die hem bij menig debat de overwinning had verschaft, dat ze haar plicht als moeder had verwaarloosd en het nu aan hem stond, in te grijpen, in naam van het Verbond. Ze moest blij zijn dat er een instelling bestond, wier doel het was, meisjes als Gertrud beter te maken.

Moeder Kunath kreeg nu tranen in de oogen.

—    Wat scheelt haar dan eigenlijk? vroeg ze. Ik dacht dat het niets anders dan luiheid was.

—    Dat moet juist de dokter onderzoeken, anders krijgt ze nooit een betrekking. Laat mij nu maar mijn best voor haar doen, dan hebt U later tenminste geen zelfverwijt. Zeg haar nu heel kalm goedendag en

33