Om de macht

conservatieven in de Partij behoorde en betwistte Levy het recht richting voor te schrijven aan een blad van een zusterpartij. Levy hield nu meteen een betoog voor een „nieuwe” richting in de internationale partijpers, waarop Köttner en Apfelbaum hem, ieder op eigen gelegenheid, aanvielen. Apfelbaum verdedigde het standpunt van afzien en afwachten. Zoolang de Partij mede-verantwoordelijk was voor de regee-ring, was het zelfs verstandig elke gedachte aan „nieuwe richtingen” te onderdrukken, wijl die toch altijd iets radicaals uitbroedden. Eerst als alle kans op een compromis voor langen duur met de burgerlijke partijen vervlogen was, zouden de linksche journalisten een voorloopige oppositie mogen inzetten. Köttner schudde afkeurend het hoofd en riep dat die schipperpolitiek nog heilloozer voor het land en de Partij was dan het radicalisme van Levy. Deze, die een jaar tevoren mèt zijn zetel, in de Rijksdag, van de communisten naar de Oude Partij over was gegaan, wendde zich nu in hoofdzaak tot Neumann, als de jongste van het gezelschap, van wien verwacht mocht worden, dat hij nog niet heel zijn idealisme aan de politiek had geofferd. Maar Neumann, die er gewoonlijk een eer in stelde, door Dr. Levy in het gesprek te worden betrokken, maakte zich nu met een grapje uit „Lachen Links”, er van af. Hij had een blik van Levy opgevangen die voor Lise was bestemd en daaruit begrepen dat ze voorloopig fetisch voor hem was. En dat gaf hem altijd een onaangename gewaarwording, wélke vrouw het ook betrof.

— Zeg eens, Wil jullie wel gelooven dat je me duchtig verveelt! riep Gartner opeens, geërgerd. Wat geeft dat geschreeuw, als jullie het niét eens zijt en waartoe dient het als dat wél het geval is. Apfelbaum, forceer je toch niet, man, je hebt nog éllen tijd, spotte hij, er op zinspelend dat deze altijd zijn woorden voorzichtig wikte.

Nu de komedie met het teekenen van de overeenkomst voorbij was, had de hoofdredacteur het maar liefst zoo rustig mogelijk, in zijn kamer. Vooral het eeuwig gepraat over „richting” en „nieuwe” richting, in de partijpers, maakte hem tureluursch. Zelfs zonder eenige richting was het dikwijls nog bezwaarlijk genoeg, eiken middag de krant op tijd klaar te hebben.

Max nam Steinherr nog even apart, om hem eenige inlichtingen te vragen naar de vakvereenigingsleiders, in Dresden, Leipzig en Nürn-berg, met wie hij in opdracht van het Internationaal Verbond confe-reeren moest. De partijvoorzitter schudde welwillend het hoofd en vroeg hem daarna het oordeel van het Amsterdamsch bestuur, over die partijgenooten. Toen Max afscheid nam, was hij nog geen antwoord op zijn vraag rijker.

Levy was te midden van zijn gesprek met Neumann de deur uit ge-loopen; Max liep hem, in de gang, bijna tegen het lijf, toen hij met

28