Om de macht

te hebben als inleiding, sprak hij, als terloops, over zijn ontmoeting met Gertrud. En nu was Mary opeens zoo vol aandacht, dat ze haar hoofd stil hield.

—    Dus dit is dan toch eigenlijk dè kwestie waarom je ons komt opzoeken, concludeerde ze, toen hij zweeg. Maar jongen, dan had je immers al die andere praatjes voor je kunnen houden. Het meeste ervan wisten we al en het andere zul je wel bedacht hebben.

Hoewel ze op plagenden toon sprak, stond haar gezicht toch ernstig.

—    Natuurlijk, dat is het, spotte Coen. Hij is tegen de lamp geloopen, bij zoo’n glad Duitsch gezichtje. Nou jongen, wees dan maar blij dat je er zoo goedkoop van af gekomen bent.

—    Het spijt me juist dat ik haar zonder iets heb laten gaan.

—    Nou, zoek haar dan weer op en ga nog een avondje met haar uit, misschien doe je dan méér wijsheid op.

—    Zoo moet je toch niet over haar spreken, Coen, zei Max, ongewoon zachtmoedig.

—    Maar jongen, wat bedoel je dan? vroeg Mary bijna moederlijk. Denk je nu heusch dat er met dat meisje iets gaande is, waarom ze geholpen moét worden?

—    Och wat, quatsch, zwendel, gemeen bedrog! voer Coen uit. Jij naar de keuken, Molly.

—    Zwendel? vroeg het kleine meisje.

—    D’r uit met jou, zeg het maar aan Gonda.

—    Waarom geloof je dat het zwendel is? vroeg Max? In mijn funktie verkeer ik genoeg onder het proletariaat, om zeker te weten, dat er soms vreeselijke ellende heerscht.

—    Wat? riep Coen, die zijn ooren niet gelooven kon. Dat is voor het eerst dat je tegen mij over het proletariaat spreekt, in anderen zin, dan dat het voor je inkomen zorgt. Ga je nu misschien de heele proletarische film af draaien? Vermoei je dan maar niet, want ik heb er lak aan en jij geeft er zelf ook niet om. En als die meid iets met het proletariaat te maken heeft, hoort ze overdag ergens in een fabriek of atelier te zijn, inplaats van jou in de Regina allerlei leugens in je ooren te fluisteren.

—    Ze kan immers werkloos of ziek zijn, wierp Mary daar tegen in.

—    Wel, dan kon ze dat immers eerlijk tegen hem zeggen, riep Coen, verontwaardigd. Wat heeft ze hem met die geheimzinnigheden op het lijf te vallen, juist als ie een sentimenteele bui heeft?

—    Coen, je overdrijft, riep Mary lachend. Dat kon zij toch niet helpen of weten.

—    Dat is zoo, gaf Haller toe, nu ook lachend, toe. Maar waarom komt hij er dan onzen dag mee verknoeien?

—    Dat moet jullie me dan maar vergeven, zei Max, die ook weer

17

2