Om de macht

over allerlei onzin te praten. Toch kon hij ook nu niet de gedachte aan Gertrud van zich af zetten; zeker oogenblik viel hem zelfs iets in wat hem deed stilstaan en om zich heen kijken, als dacht hij dat iemand hem die gedachte had toegefluisterd. Toen ging hij weer verder, probeerde te fluiten, om naargeestige opwellingen te verdrijven. Het was toch wel verfrisschend, zei hij tegen zichzelf, die eenzame wandeling door het stille, ruischende bosch, na dagenlang gepraat met aanstellerige vakvereenigingsbestuurders.

—    Ben je dat hèusch? vroeg Mary, met blijde verrassing in haar stem. Kom je weer eens kijken of we nog leven? Blijf je den heelen dag?

—    Ja, flapte hij er uit, voor dat hij het wist. Waar is Coen?

—    Die komt dadelijk, denk ik. Stoor hem maar niet, hij schrijft zijn artikel voor de Nieuwe Kroniek over een Boheemsch dichter en dan heeft hij niet graag dat men hem af leidt. Wil je wat drinken? Je hebt het voor het kiezen; koffie, thee of chocolaad.

—    Niets, voor het oogenblik; ik heb pas ontbeten. Geef me maar een beetje tabak. Ik moet nog even over iets nadenken.

Mary schudde plagend-verwonderd het hoofd en zette den tabakspot voor hem neer. Hij stopte bedachtzaam zijn pijp.

—    Waar is Molly? Slaapt ze nog?

—    Die is Coen plagen, omdat ze weet dat hij er niet tegen kan, zei Mary glimlachend. Maar als ik haar weghaal, deugt het ook niet. Ik geloof dat we in de eeuw van het vaderschap leven. Hij prakkizeert meer over het kind dan ik en ik word gek van zijn aanstellerij, als ze het kleinste krabbetje aan haar vinger heeft. Weet je wat, Max, ik vind dat je er niet heelemaal gewoon uitziet. Is er iets met je gebeurd, in dien tijd? Wacht, ik geloof dat ik Coen en Molly hoor aankomen.

Molly wipte, zonder een woord te zeggen, op Max’ knie, nog voor de mannen elkaar hadden begroet. Ze klom op zijn schouder, maar inplaats met haar door de kamer te wandelen, hetgeen het kind verwachtte, zette hij haar zacht neer en gaf Haller de hand.

—    Goed dat je weer eens komt, kerel, zei deze, hartelijk. Als er nóóit eens iemand naar me komt omzien, blijf ik altijd doorwerken.

Hij greep zijn pijp en stopte die.

—    Ik ben al een dag of drie hier, maar vandaag kwam ik er eerst toe.

—    Je bent dus nog altijd reizend gedelegeeerd lid van den arbeiders-trust? vroeg Coen luid en ging weer heen en weer loopen.

Zijn lang, mager lichaam slingerde met eiken pas mee.

Ik bemoei me anders niet met jullie standje, maar laatst had ik een paar uitgeweken Russen hier. Verdomd intelligente lui. Ze beweerden dat jullie papieren voortdurend stijgen, omdat Rusland en de Derde Internationale zoo’n beetje uit de mode gaan. Ik wou maar dat ik er eens wijs uit werd, of je dat gedoe nou als een corvéé of als een pretje