Om de macht

Het hotel Prinzenhof in de Friedrichstrasse, dat aan het Duitsche Vakverbond behoorde, hield altijd een aantal kamers vrij voor reizende genooten. Tenzij Max een andere opdracht had, in verband met conferenties van een bepaald karakter, logeerde hij, als hij voor Ver-bondszaken in Berlijn was, in Prinzenhof, omdat hier de beste maatregelen tegen spionnage van andere partijen getroffen werden èn de gérant de kosten verrekende met het Hoofdbestuur. Voor iederen gast van het Verbond werd altijd dadelijk een vertrouwden kellner en een vertrouwd kamermeisje gereserveerd, die niet slechts verantwoordelijk waren voor de zorg van den persoon, maar ook voor zijn eigendom en, vooral, zijn correspondentie. Waar gewone gasten des morgens hun nummerkastje moesten inspecteeren, om te zien of er brieven voor hen waren, werden de stukken voor een ambtenaar van het Verbond bij ontvangst door den portier persoonlijk in een groote enveloppe gedaan en deze verzegeld aan den dienstdoenden kellner overhandigd. Dan bracht het kamermeisje haar tegelijk met het ontbijt op de kamers.

Max lag wel een kwartier lang te peinzen, voor hij er toe kwam uit bed te stappen en zich te verfrisschen. En onder het kleeden schudde hij weer een paar maal het hoofd, als vervolg op zijn peinzerij, die hem niet tot een besluit wist te brengen. Het wilde er maar niet bij hem in, dat Gertrud hem maar wat had voorgejokt en evenmin wist hij een aannemelijke reden voor haar vreemd gedrag te vinden. Het binnenkomen van het meisje, met ontbijt en post, deed hem zijn heen- en weerloopen staken. Onder het drinken van een kop thee sneed hij zijn brieven open. Er waren er bij van het Politiek Bestuur der Partij, een van zijn onmiddellijken chef en eenige van vrienden, van persoonlijken aard. Een brief van een vriend las hij het eerst door en stak dan den vinger op, alsof hij een schitterenden inval kreeg.

— Drommels, dat is waar ook. Coen woont al een paar jaar hier; die moet meer kijk op dat goedje hebben dan ik. En anders Mary wel.

Bij het lezen der zakenbrieven haalde hij ontevreden de schouders op. Hij moest naar Saksen, voornamelijk Dresden, Leipzig en Chemnitz bezoeken, om zich persoonlijk op de hoogte te stellen yan de geschillen

12