Om de macht

schappij. Ze had hem echter weten te overtuigen, dat de toekomst van jongelui als hij het best gewaarborgd werd door de nieuwste politieke macht, die van de naar overheersching strevende arbeidersleiders en hij had bevonden dat ze dat goed had ingezien. Maar, wat er in het volk leefde, öf de Partij en het Internationaal Vakverbond het inderdaad vertegenwoordigden en öf de proletariërs eigenlijk wel wenschen hadden en wat die waren, dat wist hij het allerminst door persoonlijke waarneming. Eenerzijds had hij het echter te druk en anderzijds vond hij zijn betrekking te prettig, om door in het oogloopende studie zijn vrijen tijd te verbruiken of te demonstreeren, dat hij aan de gegevens van de leiders niet genoeg had. Doch nu, beïnvloed door het mooie gezichtje van het jonge meisje en ook wel door medelijden met haar langdurig verdriet, meende hij opeens dat het zijn plicht was, door naderen omgang met het proletariaat, zijn nooden te leeren kennen, om er, in conferenties en vergaderingen, op grond van werkelijke ervaring over te kunnen spreken.

Hij knikte, alsof hij een zeer gewichtig besluit had genomen en vroeg Gertrud toen of ze lust had in een wandeling en om, daarna, met hem een stukje te gaan eten.

—    Maar vertel me eerst waar je vanavond liever heen gaat, bioscope of operette? viel hij zichzelf in de rede.

Hij wenkte intusschen den kellner.

De glimlach, door den scherts, op het tooneel op haar wangen gewekt, vervaagde weer. En toen ze, na de voorstelling, in een café een kop koffie dronken, keek ze zoo neerslachtig, dat Max het niet kon nalaten, er over te praten.

—    Valt het je nu zóó moeilijk te probeeren er niet meer aan te denken? vroeg hij. Ieder mensch heeft minstens eens in zijn leven iets meegemaakt, dat voor haar of hem éven erg was, als jouw ervaring voor jou is. Maar stel je voor wat een rare wereld we zouden hebben, als ieder ander er ook jaren lang over ging kniezen.

—    Men kan zich toch niet dwingen iets te vergeten.

—    Dat is zoo, en de gave van iets in herinnering te behouden is ook wel een kostbaar bezit, gaf hij toe. Maar, we mogen niet het verleden als een eeuwig heden met ons rond dragen, en er ons leven voortdurend mee vullen. Het leven gaat voort, na iedere gebeurtenis, evenals een weg, na elke mijlpaal. Doch als we dan in rustige oogenblikken ons het mooie weer voor den geest kunnen roepen, wat we vroeger genoten hebben, zonder zoo dwaas te zijn naar herhaling te verlangen van wat voorbij is, hebben wij toch weer de gewaarwording in ons, dat we niet voor niets door den tijd zijn gegaan. En, door onzelfzuchtig tegenover die mooie herinneringen het andere, dat we beleven, te stellen, bemerken we dik-

8