Trouwen

TROUWEN. 59

Ze keek door het venster.

Ja — daar ging hij...... hij liep snel,

schoon onregelmatig. En — niet eenmaal wendde hij het hoofd naar haar om — wat hij anders toch nog wel deed.

Ze zakte weer neer......

Zou ze hem hebben pijn gedaan ? Dat moest wel, hij was zoo gevoelig. En — hij had haar niet eens gekust, toen-i Aveg-ging. Zou hij haar nu voortaan niet meer

willen kussen ? Nooit weer ?......

Nu — voor het eerst — sinds tijden — verlangde ze naar liefde — trilden haar lippen in smachten, naar warmte-beroe-ring. En even rondend stak ze den mond vooruit — als om te ontvangen — onderwijl haar oogen in de diepte staarden......

Ze rilde. Koude beroerde haar. Waarom