Naar Rapidolië het zesde werelddeel

—    Weet ik niet, zei Don haastig. Stil, wendde hij zich tot Gerda, die iets spottends wou zeggen op den bok zijn bakkebaard, ik geloof dat ze de commissie van ontvangst zijn. Zoo netjes zijn we op onze reis nog nergens ontvangen,

—    Behalve dan op Marken, meesmuilde San.

Intusschen kibbelden de twee tijgers

met elkaar, wie van beiden de kinderen het eerst zou begroeten. Het tangokleu-rig bloed steeg hun van opgewondenheid in de snuit. Maar de bok trad onbesuisd naar voren, porde eerst den eenen en toen den anderen tijger tusschen de ribben en keek beiden zoo verwaand aan, dat ze haastig terugdribbelden. Ze geneerden zich voor die behandeling, in tegenwoordigheid van vreemden.

De bok, nu heel vooraan, peukte de kinderen vriendschappelijk maar pijnloos met zijn gewei, wisselde een harte-lijken kopstoot met Manus en schraapte zijn keel. Verder dan tot eenige bokkige klanken bracht hij het echter niet.

—    Hij wil ons iets zeggen, fluisterde Oerda. Manus, versta jij hem?

De bok dacht dat Gerda zijn spraakkennis bewonderde en verhief aanmerkelijk zijn stem, zonder echter verstaanbaar te worden. Tot overmaat van ramp drong een schaap zich vlak naast hem en blaatte elk zijner klanken zoo bespottelijk na, dat de kinderen in lachen uitbarstten.

De tijgers hadden nu hun grootsten schik daarin, maar de Oude Leeuw trad naar voren en wenkte den bok dat hij maar zijn bek moest houden. Tegen het schaap wuifde hij met zijn staart, zooals een schoolmeester den wijsvinger schudt tegen een rakker.

—    Stokjes! fluisterde Don en nauwelijks hadden zij ze aan hun oor gezet of ze verstonden elk woord van den Ouden Leeuw zijn welluidend brullen.

—    Welkom in het Vrede-Rijk der Dieren. Rapido was zooeven hier en heeft ons op jullie komst voorbereid.

Zijt onze gasten zoolang jullie wilt en geniet van alles waarvan wij genieten. Van de zon, de ruimte, bosch en berg, eetboomen en drinkstroomen en van onze vriendschap, vreugde en vrede.

Eén ding wil ik slechts verzoeken. Mocht het onder jullie nog de gewoonte zijn elkaar pijn te doen of op te vreten, bedwingt je dan tot aan de grenzen van ons land. Toen hij was uitgesproken, schudde hij den kop van voldoening en keek zijn mede-commissieleden vriendelijk aan, als dankte hij hen voor hun zwijgen. Maar de bok zette zich op zijn hurken en streelde met beide voor-pooten zijn bakkebaarden, als dacht hij aan de veel mooiere toespraak, die hij had willen houden.

Toen knipoogden de andere dieren gelijktijdig tegen de kinderen, als wilden ze zeggen, dat de bok altijd zoo’n Jantje Eigenwijs was.

61

6