Naar Rapidolië het zesde werelddeel

Weer probeerden ze den berg te bestijgen, doch een rij Kubussen dróng hen gemakkelijk terug.

—    Terug: kommandeerde Don, ik heb een idee. Oa maar met mij mee.

Ze gingen terug en bleven, schijnbaar aandachtig toeziend, bij een troep

beschadigde Kubussen stilstaan. Die waren doende elkaar te genezen, door met kloppen en stompen den kubieken vorm weer zuiver te maken.

Dat genezen scheen niet zonder pijn te gaan, want het kreunend-knarsen was eenvoudig oorverdoovend. Doch zoodra er een weer zuiver van vorm was, zij het dan wat in elkaar gestampt, sprong en huppelde hij 'weer even vlug en lustig voort als de anderen. — Wat is je doel ? vroeg San zacht. — Zal ik je spoedig zeggen, antwoordde Don. Neem eens dat stukje groene steen op, voor je voet.

San deed dat.

—    Het ruikt raar, zei hij.

—    Dat schijnt hun levensgas te zijn, zooveel als ons bloed, zei Don. Het is geen steen, wel?

—    Nee, zei Don, ik zou eerder zeggen harde stopverf. Maar wat zou dat?

—    Heel veel, zei Don gewichtig. We moeten vrienden onder de Kubussen maken. Wij kunnen ze sneller met onze handen heelen, dan ze elkaar doen. En wij hoeven ze daartoe niet in elkaar te stampen.

—    Denk je dat die verraderlijke groene bende weet wat vriendschap of dankbaarheid is? vroeg San.

—    Afwachten, maande Don aan.

De kinderen zochten nu ijverig stukken Kubus en gruis van groene aarde bij elkaar. Toen ze een zekere hoeveelheid hadden verzameld, zetten zij zich neer bij een groep beschadigde Kubussen.

Het uitstroomend gas rook allesbehalve aangenaam, maar zelfs de meisjes letten daar niet op. Het viertal ging vlijtig gaten stoppen en hoeken en kanten bijwerken.

Zij „geneesden” de Kubussen sneller dan die het elkaar deden. Binnen een uur hadden zij minsten twintig geheeld, meestendeels zeer groote.

Het resultaat van hun liefdewerk was merkwaardig. De genezen Kubussen sprongen en dartelden het dal een poosje rond, doch kwamen allen weer bij de kinderen terug.

Het werd avond en de duisternis viel plotseling en snel. Toen verzamelden zich al de door de kinderen geheelde Kubussen om hen heen en bouwden zich tot een verschansing. Nu scheen het dat hun knarsen zachter en vriendelijker klonk, dan het geluid der anderen.

56