Naar Rapidolië het zesde werelddeel

—    En ik zie voorwerpen bewegen, beweerde Oerda. Er moeten dus menschen zijn.

—    Of dieren, veronderstelde Elly.

Even later zei Don op beslisten toon:

—    Er is niets te zien dan steenen. Meest vierkante.

—    Kubussen, viel San uit. En ze zijn groen. Aulipho heeft dus gelijk gehad, zei hij lachend. Dit is het land der Groene Kubussen.

—    En toch zie ik beweging, hield Gerda vol. Ik zie duidelijk voorwerpen springen.

—    De Kubussen dansen, zei Don gekscherend.

—    Ach, loop jij.

De boot naderde dichter bij. Manus keek verlangend naar het land uit. Hij had opgemerkt dat die rare, groene dingen sprongen en hield er voor dat ze hem tot een gezellig vechtpartijtje uitnoodigden. Nu, daar had hij juist lust in, na zoo'n tijd van niets doen.

—    Wacht maar! blafte hij dreigend, ik kom aanstonds bij jullie. Ik heb die beren ook een lesje gegeven dat hun heugen zal.

Manus had namelijk niet zoo'n goed geheugen als menschen en als hij zich

daarom flauw iets herinnerde van een ontmoeting met andere dieren, geloofde hij altijd vast dat hij hun mores had geleerd. Maar dat is niet alleen honden eigen. Vele kinderen en zeer vele volwassenen gelooven later altijd dat zij, toen het noodig was, inderdaad datgene volbrachten, waarop ze later ten onrechte trotsch zijn.

Nauwelijks begon Manus te blaffen, of er was volkomen rust op het groene land. En toen de kinderen uitstapten, zagen zij zelfs geen mug vliegen.

—    We moeten in de boot gedroomd hebben, zei Elly. Wat een aardige dingen zijn dat. Zuivere kubussen.

Zoover het bloote oog reikte was de grond onregelmatig bedekt met kubusvormige steenen in verschillende grootten. Er waren er bij van nauwelijks een centimeter en ook wel van een meter middellijn. Ze waren groen, evenals de grond, die van dezelfde stof scheen. Door hun stokjes zagen de kinderen inde verte bergen en monumenten van dezelfde kleur.

—    Een bergland, zei Don. Zullen we het hier Groenland noemen ?

—    Het land der Groene Kubussen lijkt mij aardiger, zei San. En er is al een Groenland. Jammer dat we ons maar verbeeld hebben dat de Kubussen springen. Het zou een leuk spelletje zijn geweest.

Al pratend liepen ze verder en zetten zich op een grooten Kubus neer.

30