Naar Rapidolië het zesde werelddeel

tegen den slurf te keer ging, verbeeldde zich dat de boomen uit vrees voor hem vluchtten. Hij draaide zich om naar Don en keek den kapitein zoo verwaand aan, dat deze in lachen uitbarstte.

—    Wat kijk je komiek, Manus! riep hij. Kiespijn?

Manus schudde den kop en wees met weidsch gebaar naar de terugwijkende boomen.

—    Zie je hoe bang ze voor me zijn? blafte hij in menschentaal. Hoe luider ik blaf, des te harder loopen ze voor me weg. Als de beer mij had opgevreten, zou er van jullie niets zijn terecht gekomen in dit bosch. Onthou dat.

De slurf bromde iets, alsof hij om Manus’ pocherij grinnikte. Het was Don alsof hij die boomentaal verstond en nu knipoogde hij spottend tegen Manus. De slurf bemoeide zich echter weer met den weg en wees de boomen links en rechts terug. Aulipho snelde met groote sprongen vooruit.

Oerda, die dat reisje verrukkelijk vond, klauterde nu ook in den boom en keek toevallig achter zich.

—    Kijk eens, hoe wonderbaar! riep ze. De boomen achter ons gaan weer op hun oude plaats staan.

Elly en San keken nu ook om en bemerkten dat het bosch, achter Aulipho, weer dichtschoof.

—    Ongelooflijk, zei San. Zou hier dan alles mogelijk zijn?

—    In Rapidolië is niets onmogelijk, antwoordde Rapido’s stem. Hier kan men alles wat men wil. Maar, alleen het goede houdt stand.

De kinderen groetten hem opgewekt, maar zijn antwoord klonk nauwelijks hoorbaar, alsof hij al weer een paar werelddeelen verder was. Gerda vroeg nu een blaadje papier en een potlood aan San en ging voor afleiding hun voertuig teekenen. Hij klauterde weer in den boom tot in den top, om den omtrek te verkennen.

Nu bemerkte hij, dat, ofschoon Aulipho niet buitengewoon snel vooruitging, zij toch tn korten tijd een zeer grooten afstand aflegden. Het was alsof de grond onder hen terug schoof. Ofschoon hij nu al wist dat in het zesde werelddeel alles mogelijk was, peinsde hij toch op een andere oplossing van dat raadsel. En toen kwam hij tot de overtuiging dat Rapidolië anders tegenover de zon moest zijn geplaatst dan de vijf werelddeelen en dat een minuut hiér, wellicht even lang beduidde als een dag in Holland.

Hij verviel in peinzerij, waaruit hij plotseling opschrok, doordat de auto-oliphant minder snel liep. Denkend dat er onraad was, hield hij zijn tooverstokje als verrekijker voor zijn oog.

Tot zijn verrassing bemerkte hij dat het woud nog maar enkele kilometers diep was. Daar achter blonk de gouden zon weer vrij op een rossig veld. Dat moest weer een grasvlakte zijn, dacht hij. Maar nog verder zag hij de kleur van den grond afwisselen. Ze leek daar eerder wit dan rossig.

45