Naar Rapidolië het zesde werelddeel

drie staarten, gevormd van bijeen gevoegde lange twijgen. Op bevel van Don plaatste een kromme, noestige stam zich, bij wijze van slurf, schuins naar boven op het voorgedeelte.

Van motor, stuur en rem was geen sprake, want er was niets dan hout. En het bosch had trouwens nog nooit van die dingen gehoord. Maar, in het ruime middengedeelte vlochten takken en twijgen zich vlijtig ineen tot bankjes en hangmatten, zoodat de kinderen zitten of liggen konden, al naar ze wilden.

San vond dat een klimpartijtje, onder weg, ook wel gezellig was en liet daarom een hooge boom midden op den wagen plaatsnemen. Nu konden ze klauteren naar hartelust, zonder de reis te onderbreken. En Oerda vond dien boom practisch, omdat zijn bladerenkroon in geval van regen en feilen zonneschijn als scherm dienst kon doen.

Manus liep gedurende het werk kopschuddend in het rond. Hij had van zijn leven vele wagens en paarden gezien, maar die zagen er toen heel anders uit dan zooals de boomen er nü iets samenstelden.

—    Waarom schudt je zoo raar je kop, Manus, vroeg Oerda. Bevalt onze auto je niet?

—    Niets dan boomen en nog eens boomen, blafte de hond smalend. Een kinderwagen ziet er nog fleuriger uit. Als je dat ding van buiten nu nog eens behing met varkenskarbonaden, dan leek het tenminste nog maar iets.

Oerda lachte eerst om dien dwazen inval, maar die bracht haar toch op een gedachte. Ze plukte vlug wat van het rossige gras en stak dat tusschen de stammen en takken. En toen ze bemerkte dat het aardig bijkleurde, vroeg ze Elly haar te helpen. Weldra hadden ze het gevaarte met grassprieten bekleed en toen zag het er van heel ver en met half dichtgeknepen oogen lang niet onaardig uit.

—    En nu op reis, stelde San voor. Ik ben benieuwd of die olifant draven kan.

—    De auto, zei Don lachtend.

—    De Aulipho! riep Oerda. Zoo moet hij heeten.

—    Top, de Aulipho, gaf Don toe. Dan commandeerde hij met kapiteinsstem: Instappen!

De meisjes strekten zich gemakkelijk in een hangmat uit. San klauterde in den boom, om als uitkijk dienst te doen en Manus zocht een plaatsje vóór op den slurf. Don zette zich op de plek waar, in een auto, de chauffeur pleegt te zitten.

—    Aulipho, klaar voor de reis! riep hij bevelend. Voorwaarts marschl

Aulipho richtte zich op zijn twee achterste pooten op en sloeg zijn drie staarten neer. Nu veerde het achterstuk omhoog en dra holde de houten dier-auto met sprongen voort. De kromme stam, vooraan, die voor slurf dienst deed, wuifde zoo hartelijk vaarwel aan zijn medeboomen, dat Manus bijna het evenwicht verloor. Hij blafte van verontwaardiging en beet den stam in zijn bast.

Toen Aulipho het dichte bosch was genaderd, slingerde de slurf links en rechts tegen de boomen, die in den weg stonden. Die schoven aanstonds terug, alsof ze op rolletjes stonden, en maakten een breed pad vrij. Manus, die nog

44