Naar Rapidolië het zesde werelddeel

— Top! zei San. En nu loopen we voorloopig niet meer, maar springen van boom tot boom het heele land door. Manus kan niet klimmen, dus moet hij in zijn eentje achterblijven. Dan kan hij zich met de driekantige paddestoelen vermaken.

De hond had intusschen het gevaarlijke plantje weer vergeten en hij was

vlak naast een ervan gaan staan. Nauwelijks zette hij zich echter neder, of de paddestoel wipte hem op en tegen een boom aan. Direct gleed hij naar boven, met zijn kop omlaag. Toen hij zat, zette hij echter een gezicht, alsof hij het juist zoo bedoeld had.

Stil zitten beviel het gezelschap niet lang. Een kwartier later wipten de vier kinderen en de hond naar een verder staanden boom over en dat spelletje vonden ze zoo aardig, dat ze er mee doorgingen. Maar het bosch bleek zoo groot te zijn, dat er na uren springen nog geen eind te zien was.

Tegen dat het donker begon te worden, maakten de jongens van dunne takken een soort van hangmat voor de meisjes. Zijzelven wilden op een dikken tak slapen. Nu wachtten ze de duisternis en Klaas Vaak af en spraken weinig, om elkaar niet te hinderen bij het inslapen.

Toen het donker was, begon het om heen te ruischen, als het geluid van een verwijderd orkest.

—    Muziek? riep Don verbaasd.

—    Het zijn de takken, die fluisteren, zei Elly zacht.

—    Nee, ze zingen, zei Oerda nu. Luister maar. Het geluid wordt sterker. Ze denken dat wij slapen en nu babbelen ze met elkaar.

—    Ik hoor instrumenten, zei San. Die takken zijn misschien windharpen, net als op den toren van het betooverd kasteel.

De kinderen zwegen en luisterden aandachtig. De boomen begonnen nu te brommen, als bassen van dikke mannen en jonge boomen brachten hoogere geluiden voort. Bij elkaar klonk het, alsof een koor en een orkest, elk minstens duizend man sterk, zong en speelde.

—    Weet je wat ik geloof, fluisterde Oerda, het heele bosch is betooverd en vertelt nu een sprookje van heel oude tijden.

—    Het heeft veel weg van een sprookje, vond Don ook.

—    Of.....we slapen en het is een droom, zei San. O, kijk eens!

De kinderen sloegen van verbazing de handen in elkaar en sperden wijd de oogen open. Als bij afspraak rukten alle paddestoelen met driekantige dakjes zich tegelijk los van den grond en glansden opeens geel en roodachtig als brandden er electrische lampjes in. En terwijl het gansche bosch nu zangerig zoemde als

40