Naar Rapidolië het zesde werelddeel

een krant in zijn handen. Het land achter hem was bedekt met groene sneeuwvlokken, die voortdurend in beweging waren.

Manus ving een paar in zijn bek op, maar spuwde ze weldra, hoestend, weer uit. Hij trok er zoo’n leelijk gezicht tegen, dat de kinderen het uitschaterden.

—    Dag mijnheer, waar zijn we hier? vroeg Don, vrijmoedig.

Rapido glimlachte.

—    Hier begint het zesde wereldeel.

De kinderen keken elkaar verbaasd aan.

—    Hoe heet het dan? vroeg San.

—    Rapidolië, naar mijn naam, Rapido. Jullie moet hier een tijd doorbrengen om je te overtuigen, dat er nog toovenaars bestaan en dat tooveren geen voor den mal houderij is.

—    Dat weten wij nu wel, mijnheer, zei Oerda.

—    Ja Oerda, maar jullie moet nog veel meer Ieeren. Waar zijn je tooverstokjes ?

Ze keken er naar om. De stokjes lagen op de plaats waar het tooverschip in

den grond was gezonken. Zij namen er elk een op.

Zie zoo, bewaar die maar goed. Je kent het gebruik er van. Maar, er is nog veel meer mee te doen. Je kunt er bijvoorbeeld mee vliegen, als je het in beide handen boven je hoofd houdt.

Zoolang jullie het goede doet en het slechte mijdt, zullen de stokjes je goeden dienst bewijzen. Maar, doe je dat niet, dan weigeren ze alle hulp.

— Wat moeten we doen, mijnheer? vroeg Don.

— Rapidolië doorreizen, met alles kennis maken en doen wat je hart je ingeeft. Dan vindt jullie op den duur ook weer den weg naar huis. Dag kinderen.

—    Mijnheer, riep San haastig, gaat U nu voor goed weg?

—    Nee. Ik ben dikwijls bij jullie, al merk je het niet. En nu, tot ziens kinderen en blijft braaf.

Hij gaf hun de hand en toen ze die drukten voelden ze kracht en opgewektheid in zich opkomen.

Nu deed Rapido een diepen haal aan zijn sigaret en blies een groote rookwolk uit. Toen die was opgetrokken was ook hij verdwenen en zagen de kinderen zich in een groot woud verplaatst. Er stonden boomen in allerlei grootte en dikte. Op den grond wemelde het van driekante planten met puntdakjes.

— Een prachtig bosch, zei Elly bewonderend. Wat zouden die aardige dingetjes, op den grond, zijn?

38