Naar Rapidolië het zesde werelddeel

Toen het vechtspelletje ernst begon te worden heb ik den Toovenaar opgezocht en hem verteld dat hij jullie roepen moest. Naar mij zouden jullie toch niet hebben geluisterd.

San keek hem ernstig aan. Het Tooverschip had intusschen alweer een zekere

hoogte bereikt en zette weer verder koers naar het Noorden.

Manus wendde den blik af en tuurde naar beneden.

— Waarom kijk je me niet aan, Manus? vroeg San. Heb je werkelijk het eerst om jezelf gedacht of wil je ons foppen?

— Kijk die witte schaapskoppen nu eens meerennen, antwoordde de hond, als verstond hij San niet.

Inderdaad stoven de beeren, onder het luchtschip, berg op, berg af, als verwachten ze dat het zoo maar voor hen zou neervallen.

— Aartsdomkoppen, koeienstaarten I schold Manus hen. Jullie had me zóó voor het grijpen en je deed het niet. Waarom maak jullie je nu zoo druk ? We spelen niet meer mee. Snap je?

Eenige uren later had het Tooverschip het ijsgebied achter zich liggen, Het schip voer nu boven een breed water. Weldra was in den geheelen omtrek niets te bespeuren dan lucht en water.

Daar ontdekte Don een donkere stip.

—    Jongens, een schip, een stoomschip! riep hij.

—    Ik zie geen rook, zei San.

—    Een oogenblikje geduld maar.

Zij kwamen dichter bij, maar

er steeg geen rook op. Nu bemerkten ze een vrij groot voorwerp op het water, waarboven een punt rechtstandig uitstak.

—    Ik dacht het al, een onderzeeboot, zei San. Dèt ding is de periscoop. Zouden we dalen om het beter te kunnen bekijken, Don?

—    Nog éven afwachten, antwoordde hij voorzichtig. Je kunt immers nooit weten, wat ze in hun schild voeren.

Toen ze er dicht boven gekomen waren, zagen ze een langwerpig voorwerp naar schatting honderd meter lang en veertig breed. Rechts en links staken er

35