Naar Rapidolië het zesde werelddeel

—    Nee, nooit! riepen Gerda en Elly tegelijk.

Dons gezicht glansde van plezier.

—    Nóóit! riep hij donderend naar omlaag. Dan liever, als Van Speyck, de lucht in.

En dat zelfde oogenblik sprong het Tooverschip, als door een electrischen schok bewogen, naar boven. En voort ging het, naar het Noorden.

—    Nu ben ik nieuwsgierig of ze het er bij laten, zei Gerda.

—    Je veronderstelt toch niet dat de kanonneerboot ons door de lucht achtervolgt? antwoordde San.

—    De boot niet, maar vliegmachines misschien, zei Don, op overdreven ernstigen toon. Nu hij kapitein was, voelde hij zich een beetje verantwoordelijk voor het welzijn van zijn bemanning.

Wist ik maar wat de Toovenaar met ons voorheeft.

—    Naar het Noorden! klonk de stem.

—    Daar heb je hem weer! riep Manus, grappig blaffend. De heele bemanning proestte het uit en Manus grinnikte mee, trotsch op zijn succes.

—    Ik heb dorst, klaagde Elly. De kaas is ook zoo zoutig.

—    Zuig maar op je stokje, klonk de stem. En als je honger krijgt, knabbel er dan op.

Zij antwoordde niet, maar probeerde het na een poosje toch.

—    Heerlijk, lekker frisch! riep ze toen verrast.

De jongens en Gerda keken haar on-geloovig aan maar deden haar toch na.

—    Hier Manus, lik jij ook maar eens, zei San. Het helpt werkelijk.

—    Een bak water was me anders liever, zei de hond, maar likte toch vijf minuten lang aan het stokje. Daarna strekte hij zich lui uit.

—    Wel Manus, bevalt het? Heb je nu nog dorst?

De hond antwoordde niet, doch knipoogde als iemand die zijn ongelijk niet erkennen wil.

Het Tooverschip vloog met groote snelheid verder, op eenige mijlen afstands van de Hollandsche kust. Don tuurde scherp voor zich uit en rimpelde het voorhoofd als een echt zeekapitein.

—    Voor den dag ermee, Don! zei San. Waarom kijk je zoo somber? Voorzie je moeilijkheden?

De meisjes, die een gemakkelijk hoekje hadden opgezocht, keken hem nu ook aan.

19