Naar Rapidolië het zesde werelddeel

lucht in zijn bek. Zonder zich in het minst verwonderd te toonen, greep Manus het tusschen de pooten en ging er smakelijk aan kluiven.

—    Luchtschip, ahoi! trompetterde het plotseling door de lucht.

—    Wat nu weer! riep Don. Het begon hier juist gezellig te worden.

De kinderen keken door hun stokjes over de verschansing naar omlaag, en zagen een oorlogsschip met de Hollandsche driekleur in top.

—    Een kanonneerboot, zei San. Hij zette beide handen aan den mond en schreeuwde:

—    Kanonneerboot, ahoi!

Het luchtschip voer echter zoo hoog dat men hem op het oorlogschip niet hoorde.

—    Ze verstaan je natuurlijk niet, zei Don. Je moet door het tooverstokje spreken. Intusschen werd het schip zichtbaarder. Ze zagen den kapitein en andere

officieren door kijkers naar hen opzien. Kanonniers draaiden een stuk geschut met den loop bijna loodrecht naar boven.

—    Luchtschip ahoi! riep nu weer een bootsman door een scheepsroeper. Versta je ons?

Nu zette Don zijn stokje aan den mond. En honderd maal luider dan gewoonlijk klonk zijn stem, toen hij riep:

—    Kanonneerboot, ahoi! Ja, we verstaan u!

—    Welke nationaliteit? Hoeveel man aan boord?

—    Hollandsche! riep Don, die zich zoo’n beetje bevelhebber ging voelen.

Vier man en een hond aan boord!

— Vlag hijschen en snel met het schip dalen.

— Lieve grutje, onze vlag hijschen, mompelde San. Manus, steek je staart buiten boord.

Manus grijnsde om dien inval en liet zijn staart, waaraan Sans zakdoek gebonden was, over den rand der mand hangen. Toen het de kinderen opviel dat de zakdoek wit was, was het reeds te laat. De kapitein der kanonneerboot dacht, dat het luchtschip zich overgaf.

—    Langzaam aan stuurboord neerkomen, riep hij door den roeper. Handen in de hoogte.

Don keek zijn vriendjes aan. Zouden zij zich werkelijk als lafaards overgeven ?

—    San, Gerda, Elly,zei hij kortaf. Vind jullie goed, dat ik kapitein ben?

—    Ja, aangenomen! klonk het antwoord.

—    Als we dalen en ons overgeven, worden we direct als stoute kinderen naar huis gestuurd en zijn we ons leven lang voor de heele school geschandvlekt. Künnen we ons dus overgeven?

—    Nee! zei San op beslisten toon.

De meisjes haalden weifelend de schouders op.

—    Geven Hollandsche jongens en meisjes zich zóó maar over! klonk nu de stem van den Toovenaar, verwijtend.

18