Naar Rapidolië het zesde werelddeel

—    Och Iaat hem toch babbelen, hij weet het immers wel, bromde de Uil. Hij is toch de grappenmaker van Ezelsrijk, waarvan we een toovergrafische film hebben gezien, in Dwazenland.

—    Hij! kirde de duif lachend en koekeloerde guitig tegen Manus. Dan moest

hij alles maar eens breeduit vertellen.

Nu, dat wou Manus ook wel en hij zette al vast een hooge borst op. Maar plotseling stak de wind weer sterk op en joeg de kinderen voort, als veertjes.

Ze zweefden nu recht op een hoogen berg aan, wit als melk en toch doorschijnend als kristal. Maar hij leek dichter bij te staan dan het geval was, omdat de zon er fel op scheen.

Eindelijk waren zij hem nabij. Doch toen scheen opeens alle tooverkracht uit de stokjes te zijn verdwenen, want zij zakten op den bodem als stuk-gewaaide ballonnetjes.

Op het oogenblik, dat ze stonden, vlogen de stokjes uit hun handen en drongen naar het scheen door den berg heen.

De kinderen drukten hun neus tegen den berg aan, maar van de stokjes was niets meer te bespeuren.

— Nu moeten we te voet den berg op en dat schijnt niet zoo’n peulschilletje, zei Oerda. Zoo’n hoogen berg heb ik nog nooit gezien. En hij is zoo glad.

Ze probeerde het echter toch en het lukte. Manus gleed uit en wel naar boven in plaats van naar beneden. Zóó gemakkelijk was het, dien berg te beklimmen.

Ze passeerden andere klimmers, die niet zoo vlug ter been waren als zij, doch ook vrij goed vorderden. Er waren onder hen, die zeer moeilijk loopen konden, doch door hun vrienden liefderijk werden gesteund.

Toen de kinderen op zekere hoogte waren, blafte Manus plotseling blij, alsof hij een goeden kennis zag. Zij keken naar boven en ontdekten een grijsaard, zittend op een blok kristal.

Hij zag er geweldig eerbiedwaardig uit en was gehuld in een lang gewaad van lentewolken. Zijn haren, lang, purper en sierlijk gekruld, hingen laag langs

120