Naar Rapidolië het zesde werelddeel

—    Nét een reclamestoet voor een verffabriek, zei San bewonderend. Eigenlijk begrijp ik niet dat die Holbewoners moeite doen om blank te worden. Menigeen zou er wat voor geven, om eiken dag een nieuwe kleur te hebben.

—    Op een tentoonstelling zouden ze beslist véél succes hebben, meende Don. Nu zie je eerst hoe eentonig het in Holland is, met niets dan blanke menschen.

—    Jullie vergeet dat blank worden voor hén een vooruitgang beteekent, zei Gema nu. En we hopen dat ze, door van buiten blank te worden, ook inwendig rein worden.

—    Gerda, sprak nu Rapido’s stem ernstig, je bedoelt het goed, maar je zegt het héél verkeerd, meisje. Om innerlijk rein te zijn, is méér noodig dan een blanke huid te hebben. Niet de huidkleur, maar de daden van een mensch toonen aan hoe hij van binnen is.

—    Lieve Rapido, vroeg het meisje nu, zijn er dan ook menschen, die van binnen blanker zijn dan van buiten?

—    Zeer velen, Gerda. Er zijn er zelfs, die opzettelijk hun huid kleuren, om de blankheid van hun innerlijk te verbergen.

—    Waarom doen ze dat, Rapido? vroeg Don.

—    Uit vrees voor slechte menschen, die anders hun blanke huid zouden besmeuren, in de hoop daardoor ook hun innerlijk onrein te maken. En ook hebben velen verdriet om de onreinheid van anderen en zij willen er dédrom niet blanker uitzien dan dezen.

—    Is het moeilijk innerlijk rein te zijn, Rapido? vroeg Elly.

—    Zeer moeilijk, als men het niet graag wil. Nog moeilijker is het rein te blijven, als anderen ons besmeuren willen. Het moeilijkst echter ls rein te worden, als men eenmaal onder de verf zit.

—    Zou dan de afwassching met melkwater niet voldoende zijn, Rapido ? vroeg Gerda. Kunnen zij, die wij geboend hebben, niet voor goed blank blijven?

—    Kunnen, ja, als ze willen. Maar dan moeten hun gedachten er aliijd op gericht zijn.

—    Dus, zei Don spijtig, waarschijnlijk is ons werk aan velen dier Holbewoners vergeefs geweest.

—    Neen Don, liefdewerk is nooit vergeefs. Want, als zelfs het laatste plekje

blankheid verdwenen is, blijft hij, die eenmaal wit was, altijd aan dien tijd denken. En.....hij verlangt er naar terug.

Gerda vroeg nog iets, maar kreeg geen antwoord meer. Een stevige bries stuwde de kinderen snel over het leger voort.

In het midden droegen twintig Holbewoners den Koning op een grooten stoel. Veertig anderen hielden een hoog dak boven zijn hoofd, waar geen zonnestraal doorheen drong.

De huid van den koning was goudkleurig als de Europeesche Julizon. Hij was namelijk geboren op een dier zeldzame dagen in het land der Holbewoners, dat de zon zoo scheen. En sinds dien had men hem altijd uit de zon gehouden, om die bijzondere kleur te bewaren.

118