Naar Rapidolië het zesde werelddeel

—    Dat mogen we niet toestaan, Don! riep Oerda, verontwaardigd. Zij willen anderen blank maken, omdat het pijn doet. Dat is geen menschenliefde, maar booswichterij.

—    Wellicht heb je gelijk, antwoordde Don bedaard. Maar Rapido zei nu eenmaal dat loutering altijd pijn doet. Laat ons dus vergeten dat anderen er pleizier om hebben en alleen toezien dat er zooveel mogelijk gewit worden.

Nu, daarin kregen ze hun zin. De Holbewoners vonden de huid der vier Blanken zóó mooi, dat ze bij tientallen tegelijk de kinderen om behandeling vroegen. Don verzocht de meisjes zich met het „witten” van kinderen bezig te houden en droeg den vier Blanken op, den grooten te behandelen.

Dat werd voor Manus, als toeschouwer, een prettige tijd.

De meeste Holbewoners toch lieten schijnbaar geduldig toe dat zij, die reeds

blank waren, hen met kracht de zonne-verf van de huid boenden. Maar als zij eenmaal gereed waren, dienden zij hun pijnigers een pak slaag toe, dat dezen alles behalve beviel. Binnen weinige dagen liepen dan ook vele Blanken met blauwe oogen rond, welke dan de eenige gekleurde plekjes aan hun lichaam waren.

Andere kleurlingen waren erg lastige klanten en keken oplettend toe dat geen vlekje kleur bleef zitten. Ze vitten op het kleinste onblanke plekje en bezorgden hun louteraars dubbel werk, door een tweede behandeling te eischen. Er waren er, die zich door Manus tot driemaal toe lieten wijsmaken dat hun rug nog niet geheel rein was en dan scholden ze hun witter voor knoeier.

Weer anderen lieten zich bij voorkeur witten door Blanken met wie ze in veete leefden. Nadat dezen zich dan geducht in het zweet hadden gewerkt, werden ze door hun patiënten tot dank afgeranseld, onder voorwendsel dat ze hun heele huid hadden verknoeid. En daar de Holbewoners nogal erg oneenig waren, was er niet één dag nood aan vechtpartijtjes. En allen onder het voorwendsel van klachten over slechte behandeling.

Toen vond Manus iets nieuws uit.

Hij bepraatte een Blanke, een kleurling zóó te witten dat er rondom zijn lichaam gekleurde streepen overbleven. Tegen verwachting vond die gelouterde dat juist erg mooi en liep trotsch als een kalkoensche haan met zijn zebra-lichaam tusschen de anderen door. Weldra eischten alle Holbewoners een behandeling in streepen, ruiten, diagonalen of nog anders. Er waren er bij die de zotste teekeningen op den grond ontwierpen, volgens welke ze wilden gewit worden. En als een witter eindelijk bezig was, liep Manus door de teekening heen

116