Naar Rapidolië het zesde werelddeel

Eindelijk was de tweede blank. De eerste stond aarzelend op en trad eenige stappen achteruit, om zijn werk van verre te beschouwen.

Nu sprong de geboende Holbewoner op, om zijn vriend en beul aan te vallen. Maar de bewerking had hem teveel verzwakt. Hij zakte ineen.

De eerste liet hem een poosje rustig liggen en knielde toen naast hem neer.

Hij fluisterde hem iets in, maar de ander wilde blijkbaar niets van hem weten. De eerste hield echter vol en weldra hoorden de kinderen hun tezamen grinniken, alsof ze een grap op touw zetten.

—    We moeten die twee in het oog houden, zei San. Ze voeren iets in het schild.

—    Och, kom, antwoordde Don, met gewichtige kapiteinsstem, zoolang wij onze stokjes bewaren kunnen ze ons weinig doen. Laat ze maar pret hebben.

De gewitte Holbewoners gingen nu heen, zonder te groeten. Weldra keerden ze weer, ieder met een gekleurden Holbewoner.

De nieuwelingen streelden vol bewondering de mooie, blanke huid der anderen en trappelden vol ongeduld om óók zoo te worden. De eersten hadden hun wijs gemaakt dat het blank worden nog prettiger was dan het z ij n. Dus legden zij zich gewillig aan den oever neer en vonden goed dat de anderen op hen knielden.

Nauwelijks echter voelden ze den boender op hun dik met kleuren bekorst lichaam, of ze betreurden hun lichtgeloovigheid. Ze kreunden, schreeuwden en dreigden. De blanken hielden hen echter stevig onder en boenden er uit alle macht op los.

De patiënten gingen nu als gekken te keer en nu en dan rolden de vier over elkaar heen. Dat was een zóó koddig gezicht, dat de kinderen het uitschaterden en er niet genoeg van konden zien. Af en toe was het moeilijk uit te maken wie boende en wie niet, want de nieuwelingen hadden ook een boender gegrepen, om zich te verweren.

— Afgesproken spel, zei San. Misschien studeeren ze wel een tooneel-stukje in.

Maar het was toch ernst, want, toen de gekleurden eindelijk weer onder lagen, gunden de blanken zich geen rust, vóór hun werk af was. Maar toen kostte het hun heel wat overreding om de nieuwe blanken te weerhouden, aan de anderen alles te verraden.

—    Nu kunt jullie toch fijn aan anderen pijn doen, zei de tweede Blanke.

115