Naar Rapidolië het zesde werelddeel

—    Het was erg vriendelijk van jullie, zei hij. Maar, als ik vroeger had geweten dat blank worden zóóveel pijn doet, zou ik nooit over mijn huidkleur hebben geklaagd.

—    Rust een beetje, zei Don vriendelijk, intusschen zullen we je vriend onderhanden nemen.

— Mag ik dat doen? vroeg hij. — Ben je daar niet te moe voor? — Om mijn vrienden blank te boenen ben ik nóóit te moe, antwoordde de Holbewoner. En zonder er verder over te praten, greep hij zijn vriend bij de beenen, sleurde hem naar den oever en zette zich boven op hem.

— Laat me los! schreeuwde de ander, ik wil niet blank worden. Ik ben tevreden dat jij het bent.

—    Het is voor je bestwil, antwoordde de blanke met een bloemzoet gezicht. Zooeven was je voor mij ook zoo attent en ik wil in vriendschap niet achterblijven.

Meteen greep hij een boender en deed een ruwen streek. De gekleurde Holbewoner gaf een kreet van woede.

Ik weet dat het pijn doet, zei de blanke. Maar, geloof me, ik heb méér smart om jouw pijn, dan jij veronderstelt. Eiken boenderstreek voel ik, alsof ik het zelf onderga. Maar, men moet voor zijn mede-Holbewoners durven lijden.

Nu drukte hij beide knieën stevig in de borst van den ander en begon met twee boenders links en rechts te schuieren. Het leek alsof hij zijn leven lang niets anders had gedaan.

De patiënt woelde en kreunde vervaarlijk, maar de blanke fluisterde hem troostwoordjes toe. En toen de gekleurde onder de behandeling bewusteloos werd, zong hij hem met een hol-deuntje weer bij.

—    Een brave vent, zei Oerda opgetogen. Het doet hem goed, zijn mede-menschen van dienst te kunnen zijn.

—    Je zou zeggen dat hij het eerder doet uit wraak over zijn behandeling, vond San. Hoe harder de ander kreunt, des te steviger boent hij.

—    Loutering doet nu eenmaal pijn, zei Oerda. En ze verlangen er allen even even hard naar, blank te worden.

—    Dat geschreeuw heeft anders meer weg van een protest er tegen dan van blijdschap, zei Don droog.

De blanke Holbewoner boende een uur lang onverstoord door en vermorste ongelooflijk veel witwater. Hij hijgde als een locomotief, maar waagde het niet uit te scheiden, uit vrees dat de ander hém zou aanvliegen.

114