Naar Rapidolië het zesde werelddeel

—    Ze zijn niets vriendelijk, zei San.

—    Ik denk dat ze moedeloos zijn, zei Oerda. Wie weet hoe lang ze al hopen op een witte huid. En, den eenigen dag dat zij kans hadden blank te worden, sliepen zij juist. Dat is om wanhopig te worden.

Weet je wat, zei ze peinzend.

— Nu ? vroeg Don, glimlachend.

— We moesten ze helpen. Daarvoor zijn we hier.

— Net iets voor jou, schertste Jan. Wou je ze misschien wit tooveren?

Oerda antwoordde niet en liep snel het hol uit. De anderen volgden haar. Op de oppervlakte gekomen fluisterde ze Manus iets in zijn oor en meteen draafde hij heen. Spoedig was hij weer terug.

— Gevonden! blafte hij. Ik geloof dat we een vroolijken tijd tegemoet gaan.

Hij liep voor de kinderen uit en bracht hun naar een meertje, zoo groot als een goudvisschenvijver.

Gerda’s oogen lachten vroolijk. Op haar aanwijzing stelden de vier kinderen zich er rondom en zwaaiden met hun stokjes over het water.

—    Lieve Rapido! riep ze nu met heldere stem, maak dit water melkwit, dan kunnen we de Holbewoners louteren. Ze willen zoo graag blank zijn.

Het water, dat eerst groen was, werd nu aan de oppervlakte helder. Het groen erin zakte al dieper, tot de kinderen den bodem konden zien. Toen steeg een witte stof op, die het geheele meertje blank als melk maakte.

Manus stak er zijn kop in en dronk er gulzig van.

—    Smaakt het, Manus ? vroeg Gerda.

De hond knikte diepzinnig.

—    Een ding spijt me maar, zei hij. Er is té veel, ik kan het nooit alleen leegdrinken, al word ik honderd jaar oud.

—    Gun je dan niet een beetje aan de Holbewoners? vroeg het meisje, verwijtend.

—    Aan die domme steenen-stape-laars, antwoordde Manus minachtend.

Als ze zooveel van melk houden, waarom wachten ze dan tot ik het water wit maak?

Manus verkeerde namelijk in de overtuiging dat hij, door het meertje te vinden, het ook wit had getooverd.

—    Nu hebben we waschdoeken en sponzen noodig, zei Gerda.

—    Hoe kom je er bij, zei San. Om die Holbewoners blank te maken moet je boenders gebruiken. Wie weet hoeveel duizenden oude kleuren ze op hun huid hebben.

112